(κείμενο του αυτοδιαχειριζόμενου κοινωνικού χώρου Pasamontana)
Την ώρα που εκατομμύρια άνθρωποι στην ελλάδα, την ευρώπη και σε ολόκληρο τον κόσμο καταστρέφονται λόγω της παγκόσμιας κρίσης του καπιταλισμού, το δηλητήριο του εθνικισμού συνεχίζει να κρατάει όλους εμάς που πληρώνουμε την κρίση διασπασμένους. Στην ελλάδα, το κράτος και η ντόπια οικονομική ελίτ συνεργάζεται με τους υπερεθνικούς μηχανισμούς οικονομικής & πολιτικής κυριαρχίας (ΔΝΤ, ΕΚΤ, ΕΕ) για να βγεί με τις μικρότερες δυνατές απώλειες από την κρίση: κι αν τα κέρδη των οικονομικών ελίτ δε γνωρίζουν σύνορα και πατρίδες, το αντίστοιχο εργατικό δυναμικό κάθε χώρας πρέπει να περιχαρακώνεται μέσα σε εθνικές αυταπάτες για να ταυτίζεται με τα συμφέροντα των εργοδοτών.
Σε όλη την Ευρώπη, το βάρος και η αιτία των προβλημάτων μεταφέρεται στους μετανάστες εργάτες, οι οποίοι έρχονται αντιμέτωποι με την ολοκληρωτική διαχείριση: σφαίρες, πνιγμοί, φράχτες, πογκρόμ, στρατόπεδα συγκέντρωσης. Με αυτά θα έρθουν αντιμέτωποι και όσοι ντόπιοι δεν σκύψουν το κεφάλι στην καπιταλιστική επέλαση. Ιδεολογικός μανδύας, ο εθνικισμός:
Ο εθνικισμός καλλιεργείται διαχρονικά από το κράτος γιατί αποτελεί τον βασικό πυλώνα της κυριαρχίας του πάνω στη ζωή μας. Είναι το σημείο που κρατάει ενωμένους αφεντικά και δούλους: και είναι προφανές ποιόν συμφέρει περισσότερο. Είναι η ιδέα ότι όλοι έχουμε τα ίδια συμφέροντα ως Έλληνες, ότι όλοι είμαστε ένα: ο μαθητής με τον καθηγητή, ο μπάτσος με τον διαδηλωτή, ο ρουφιάνος με τον “εντάξει”, ο υπουργός με τον μεροκαματιάρη, το αφεντικό με τον εργαζόμενο.
Δεν είναι τυχαίο ότι η εθνική ενότητα προωθείται από όλους, με κάθε τρόπο, συμπέρασμα εύκολο αν παρακολουθεί κανείς όχι μόνο τις δηλώσεις όλων των “πολιτικών δυνάμεων του τόπου”, των “επιχειρηματικών κύκλων” ή τα κύρια άρθρα των εφημερίδων, αλλά έστω τις διαφημίσεις: ολοι μαζί μπορούμε!
Οι οργανωμένοι ακροδεξιοί κάθε τύπου είναι η αιχμή του δόρατος αυτής της πολιτικής. Πάντα στο πλευρό των αφεντικών, πληρωμένες γκρούπες που εξυπηρετούν τα (εθνικά) συμφέροντα, σάρκα από τη σάρκα του κράτους και του συστήματος μέσα από τους δεσμούς αίματος που έχουν με την Ελληνική Αστυνομία και το στρατό. Τον τελευταίο χρόνο παρουσιάζονται και ως αντιμνημονιακοί υπερασπιστές της πατρίδας ή ακόμα και ως "A.C.A.B." (αντιμπατσικοί) πολέμιοι του “συστήματος” (ανάλογα με το κοινό που προσπαθούν να ψαρέψουν). Οργανώνουν εκκαθαριστικά πογκρόμ εναντίον μεταναστών εργατών και εκπαιδεύουν τα αυριανά Τάγματα Ασφαλείας μέσα από οπαδικούς συνδέσμους ομάδων. Στήνουν “επιτροπές κατοίκων” ενάντια στην εγκληματικότητα την οποία χρεώνουν στους "ξένους" και όχι στο οικονομικό καθεστώς που δημιουργεί τη φτώχεια μας και εγκληματεί στις πλάτες όλων. Παρουσιάζονται ως “αγανακτισμένοι πολίτες” με συνθηματολογία κατά των προδοτών (!) πολιτικών, ενώ παράλληλα στηρίζουν τον κάθε βιομήχανο προβοκάρωντας και διασπώντας την ενότητα των εργαζομένων (βλ. Χρυσή Αυγή και απεργία Χαλυβουργίας).
Αλλά δε γίνεται να κρύψουν ότι στην “καλύτερη” περίπτωση είναι νεο-ναζί υμνητές του Χίτλερ και των SS και στην πιο διαδεδομένη ένας συρφετός από μπράβους και μαχαιροβγάλτες σε διατεταγμένη υπηρεσία: να σπάσουν κάθε προσπάθεια αυτοοργάνωσης της κοινωνίας ενάντια στους εκμεταλλευτές της!
Ιστορικά ο φασισμός στηρίχθηκε και χρηματοδοτήθηκε από το μεγάλο κεφάλαιο των τραπεζών και της βιομηχανίας για να αποτελέσει το αντίπαλο δέος στην συνειδητοποίηση και την οργάνωση των καταπιεσμένων τάξεων που έφτασαν μέχρι και την κοινωνική επανάσταση (Γερμανία 1918, Ιταλία 1920, Ισπανία 1936). Τελικά, όπου χρειάστηκε, ο φασισμός έγινε καθεστώς για να κρατήσει πειθαρχημένους τους ανήσυχους εργάτες, να τους στείλει σαν πρόβατα στη σφαγή του Β' παγκοσμίου πολέμου και για να καθαρίσει τους “μη παραγωγικούς” και τους αντιρρησίες. Στην ελλάδα ήταν αυτοί που συμμάχησαν με τους Γερμανούς Ναζί κατακτητές και στελέχωσαν τα Τάγματα Ασφαλείας, και που πληρώθηκαν αδρά για να βοηθήσουν στην καταστολή της αντίστασης. Γι'αυτό οι συνεργάτες των κατακτητών έχουν μείνει στη συνείδηση του λαού ως ρουφιάνοι και τσάτσοι, παρά τις εθνικιστικές τους κορώνες.
Ο φασισμός είναι η πλήρης στρατιωτικοποίηση της εργασίας. Η κοινωνία λειτουργεί υπό τον ασφυκτικό έλεγχο του υπερ-κράτους που κατέχει απόλυτη εξουσία πάνω στον καθένα και επιβάλλει την απόλυτη ομοιομορφία παντού. Όποιος δεν πειθαρχεί, αφανίζεται.
Η συνειδητοποίηση του ρόλου των φασιστών δεν είναι ένα ιστορικό στοίχημα. Είναι ζήτημα ζωής και θανάτου, ακόμα κι αν για πολλούς δε φαίνεται μέχρι στιγμής ως τέτοιο. Πάει μαζί με τη συνειδητοποίηση της θέσης μας σε αυτή την κοινωνία. Όσο υπάρχει καπιταλισμός, η κοινωνία είναι χωρισμένη σε αυτούς που έχουν τα πάντα, και σε εκείνους που δεν έχουν σχεδόν τίποτα: η κοινωνία είναι διαχωρισμένη σε τάξεις. Αυτό είναι που δημιουργεί τις κρίσεις, τη φτώχεια και την ανεργία, τους διακρατικούς πολέμους και την ισοπέδωση ολόκληρων κοινωνιών.
Αλλά ο δικός μας αγώνας θα κρίνει την ιστορία, ξανά. Η συνειδητοποίηση και η οργάνωση θα αποτρέψει τη συντριβή μας από τη συμμαχία της ισχυρής οικονομικής ολιγαρχίας, του κράτους και των φασιστών. Γιατί η ιστορία (και) αυτού του τόπου έχει ρουφιάνους, μοναρχοφασίστες, βασιλικούς, χουντικούς, δικτατορίες, εξορίες, βία, κοινωνικό ρατσισμό. Αλλά έχει και μακρά παράδοση κοινωνικού αγώνα, εργατικής αξιοπρέπειας, μαχητικής διεκδίκησης, διεθνιστικής αλληλεγγύης.
Το στοίχημα της εποχής μας δεν είναι ούτε πώς θα τη βγάλουμε καθαρή, ούτε ποιός θα μας βγάλει από το βούρκο. Το μοντέλο "ο θάνατός σου - η ζωή μου" είναι ακριβώς η καλύτερη βάση για τη συνέχιση της λεηλασίας μας από νέους σωτήρες. Το στοίχημα είναι να καταλάβουμε ότι το “εθνικό συμφέρον” είναι το συμφέρον των ισχυρών. Φαίνεται καθαρά για όποιον νιώθει, βλέπει, ακούει: Ή θα υπερασπιστούμε τη ζωή και την αξιοπρέπειά μας ενωμένοι ως κοινωνική τάξη ή οι ισχυροί και οι προνομιούχοι, με όπλα το κράτος και τον νεο φασισμό, θα περάσουν από πάνω μας.
Η ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΣΤΗΝ ΕΞΑΘΛΙΩΣΗ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΑΣ
ΠΕΡΝΑΕΙ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΛΗ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΝΕΟ ΦΑΣΙΣΜΟ
