12/30/10

Απ'τη νέα χρονιά...

Κάθε Τρίτη στις 19.00 ανοιχτή συνάντηση της ομάδας προβολών
Κάθε Τετάρτη Ανοιχτή Συνέλευση
Κάθε Πέμπτη μαθήματα φωτογραφίας επεξεργασίας εικόνας και αφίσας
Κάθε Παρασκευή Βραδιές Κινηματογράφου
Κάθε Σάββατο Κοινωνικό Καφενείο
Κάθε Κυριακή μαθήματα ισπανικών, χορού φλαμένκο, θεατρικές συναντήσεις

12/20/10

"Χριστούγεννα" των ανέργων στη Ζώνη του Περάματος

Την Παρασκευή 24 Δεκέμβρη από τις 11.00 το πρωί θα είμαστε στη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη στο Πέραμα σε μια ολοήμερη γιορτή αξιοπρέπειας και αγώνα...



Θέλουμε ζωή, όχι επιβίωση...
Με αγώνες σύγκρουσης και μπλοκαρίσματος της παραγωγής και του κράτους, με κοινότητες αλληλεγγύης και δημιουργίας μπορούμε να τους ανατρέψουμε. Μπορούμε να πάρουμε τον πλούτο που μας ανήκει. Μπορούμε να επιβάλλουμε όλα τα αναγκαία για τη ζωή μας να παράγονται και να διανέμονται ως κοινά δημόσια αγαθά,δωρεάν και ελεύθερα προσβάσιμα για όλους. Μπορούμε να αποσπάσουμε την υγεία, την παιδεία, την ασφάλιση, τον πολιτισμό και την επικοινωνία από τη θηλιά του κέρδους και της ατομικής ιδιοκτησίας. Μπορούμε να ζήσουμε ελεύθερα και συνεργατικά χωρίς «μεσάζοντες» και «εκπροσώπους», αποφασίζοντας όλοι μαζί ισότιμα αυτά που θέλουμε να οικοδομήσουμε...
  • Ομάδα Πρωτοβουλίας Εργατών Ν/Ε Ζώνης Περάματος
  • Σύλλογος Υπαλλήλων Βιβλίου-Χάρτου,
  • Ταξικό Μέτωπο Εργαζομένων στο Μετρό
  • Ανοιχτή Συνέλευση Εργαζομένων-Ανέργων
  • Κοινωνικός και Πολιτιστικός Χώρος της Ελευσίνας ΣΤΕΚει
  • Αυτοδιαχειριζόμενος Κοινωνικός Χώρος Κορυδαλλού Pasamontana
  • Ελεύθερος Κοινωνικός Χώρος Βοτανικός Κήπος Πετρούπολης
  • Αριστερή Παρέμμβαση στους Δρόμους της Νέας Σμύρνης - Μια Πόλη Ανάποδα
  • Επιτροπή Κατοίκων Ελευσίνας κατά των Διοδίων
  • Εργατική εφημερίδα ΔΡΑΣΗ

12/16/10

Συγκέντρωση αλληλεγγύης, Πέμπτη 16/12, 11:00πμ, δικαστήρια Ευελπίδων

 
Σήμερα, Πέμπτη 16/12, 11:00πμ, θα περάσουν από τα δικαστήρια της Ευελπίδων οι συλληφθέντες της σημερινής απεργιακής διαδήλωσης. Πρόκειται για 7 ή 8 άτομα, άγνωστο αν παραπέμπονται όλοι με κακουργήματα (κουκουλονόμος, κατασκευή εκρηκτικών κλπ). Σίγουρα ένας σύντροφος από το ΡΕΣΑΛΤΟ παραπέμπεται με σειρά πλημμελημάτων και τον κουκουλονόμο. Συνελήφθη κατά την εφόρμηση ομάδας ΔΕΛΤΑ στην Πατησίων στο ύψος της Χαλκοκονδύλη σε έναν αριθμό διαδηλωτών που αποχωρούσαν ενώ η πορεία είχε τελειώσει στην Πανεπιστημίου και χωρίς να γίνεται απολύτως τίποτα στο σημείο.
Προφανώς οι εντολές δόθηκαν για διάλυση του κόσμου στον άξονα της Πατησίων αφού είχε προηγηθεί απόπειρα κατάληψης των γραφείων της ΓΣΕΕ στη συμβολή της Πατησίων με την Αλεξάνδρας από μπλοκ διαδηλωτών. Εξάλλου, παράλληλα με την εφόρμηση των ΔΕΛΤΑ, σε παράλληλους δρόμους της Χακλκοκονδύλη επί της Πατησίων, πραγματοποίησαν επεμβάσεις με ρίψεις δακρυγόνων και δυνάμεις των ΜΑΤ.
Ο Αλέξης αντιμετωπίζει τις γνωστές σε αυτές τις περιπτώσεις ψευδείς καταθέσεις μπάτσων (2 στην περίπτωση του) και παραπέμπεται με τον κουκουλονόμο λόγω των γυαλιών σκι και της χειρουργικής μάσκας που είχε μαζί του, τα οποία μάλιστα -δεδομένου ότι η πορεία είχε τελειώσει- δεν τα φορούσε καν.
Προφανώς, η δίωξη και των υπολοίπων έχει γίνει με παρόμοιο τρόπο. Από ότι μας ανέφερε ο σύντροφος σε τηλεφωνική επικοινωνία από τα κρατητήρια πρόκειται για ανθρώπους άσχετους με όσα τους αποδίδουν, που έχουν συλληφθεί σε άσχετα σημεία μετά από επιδρομές είτε διμοιριών είτε δίκυκλων ομάδων καταστολής.
Ο συγκεκριμένος τουλάχιστον σύντροφος (ενδεχομένως και οι υπόλοιποι εφόσον έχουν κατηγορίες για κακουργήματα) θα περάσει εισαγγελέα (για την επίσημη απόδοση κατηγοριών) και κατόπιν ανακριτή αύριο στις 11:00πμ στο κτίριο 16 (το αριστερό κτίριο μόλις μπει κάποιος στα δικαστήρια της Ευελπίδων). Θα ζητηθεί, βέβαια, αναβολή για την ανακριτική του κατάθεση, για να παρθεί η δικογραφία και να προετοιμαστεί τόσο ο ίδιος όσο και οι δικηγόροι του.

Άμεση απελευθέρωση των συλληφθέντων διαδηλωτών, απόσυρση όλων των κατηγοριών.

12/14/10

Γενική απεργία

ΟΛΟΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ
(αφίσα της αυτόνομης συνέλευσης Ζωγράφου)

12/11/10

Νέα ανοιχτή σύσκεψη για τα "Χριστούγεννα" των ανέργων, αλληλεγγύης και αγώνα

Ανοιχτή σύσκεψη τη Δευτέρα 13/12, 7:00 μ.μ., στο Εργατικό Κέντρο Πειραιά
Πραγματοποιήθηκε την Πέμπτη στο Εργατικό Κέντρο Πειραιά η σύσκεψη για τη διοργάνωση "Χριστουγέννων" των ανέργων, αλληλεγγύης και αγώνα. Στη σύσκεψη παραβρέθηκαν εργαζόμενοι και άνεργοι από την Πρωτοβουλία Εργατών Ν/Ε Ζώνης Περάματος, το Σύλλογο Υπαλλήλων Βιβλίου-Χάρτου, το Συνδικάτο Ιδιωτικής Υγείας Πειραιά, την ανοιχτή συνέλευση εργαζομένων-ανέργων, τα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά, τον αυτοδιαχειριζόμενο κοινωνικό χώρο Κορυδαλλού Pasamontana, την εργατική εφημερίδα ΔΡΑΣΗ. Επίσης, έχουν δηλώσει ότι θα συμμετάσχουν, αλλά δεν μπόρεσαν να παραβρεθούν, η πενταμελής επιτροπή της ΕΙΝΑΠ του νοσοκομείου Νίκαιας, το Ταξικό Μέτωπο Εργαζομένων στο Μετρό, και ο κοινωνικός και πολιτιστικός χώρος της Ελευσίνας ΣΤΕΚει.
Στη συνάντηση έγινε μια πρώτη διερευνητική συζήτηση για την αναγκαιότητα και τις δυνατότητες μιας τέτοιας εκδήλωσης, το χαρακτήρα αλληλεγγύης και αγώνα που μπορεί να έχει φέρνοντας σε επαφή και κοινή δράση άνεργους πέρα από επαγγελματικές και κλαδικές περιχαρακώσεις, καθώς και για την ανάγκη πλατύτερης πλαισίωσης της προσπάθειας αυτής και από άλλα σωματεία, εργατικές συλλογικότητες, κοινωνικές και πολιτιστικές πρωτοβουλίες.
Από την Πρωτοβουλία Εργατών Ν/Ε Ζώνης Περάματος προτάθηκε η εκδήλωση να γίνει την παραμονή των Χριστουγέννων μέσα στη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη Περάματος, λόγω του συμβολικού φορτίου που έχει στο εργατικό κίνημα αλλά και όσον αφορά το ίδιο το πρόβλημα της ανεργίας.
Καταλήχθηκε να πραγματοποιηθεί νέα ανοιχτή σύσκεψη τη Δευτέρα 13/12, 7:00 μ.μ., στο Εργατικό Κέντρο Πειραιά, ώστε να δοθεί η δυνατότητα οι συλλογικότητες που πήραν μέρος να το συζητήσουν αλλά και να υπάρξουν και άλλες συμμετοχές.
Στη νέα αυτή σύσκεψη που θα έχει καταληκτικό χαρακτήρα, προτείνεται να διαμορφωθεί το πρόγραμμα της εκδήλωσης, τα υλικά της προπαγάνδισής της (αφίσα και προκήρυξη), καθώς και τα τεχνικά ζητήματα της διοργάνωσης.

12/05/10

Η απεργία των ναυτεργατών και η στάση των αγροτών - Άλλη μια κοινωνική διαίρεση


Για κάποιες μέρες όλα τα νησιά του ελλαδικού χώρου είχαν παραλύσει από τη συνεχιζόμενη απεργία των ναυτεργατών. Τα αιτήματα είναι λίγο πολύ γνωστά σε όλους. Η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων και η μείωση των μισθών είναι μερικά από αυτά. Αιτήματα που στην ουσία αφορούν όλους τους εργαζομένους ανεξαρτήτως κλάδου, μιας που όλοι μας έχουμε μπει εδώ και καιρό στο μάτι της τρόικας και της οικονομικής ελίτ του ελληνικού κράτους.

Την ίδια στιγμή κάποιοι γεωργοί χειμερινών κηπευτικών από την Κρήτη αποφασίζουν να επέμβουν δυναμικά έτσι ώστε να λήξει η απεργία. Σαν βασικά επιχειρήματα έχουν την καταστροφή των προϊόντων τους τα οποία σαπίζουν σε κλούβες στα φορτηγά-ψυγεία και το πάγωμα των συμβάσεων που έχουν υπογράψει με τις διάφορες εταιρείες που προμηθεύουν την αγορά.

Σαφώς και τα επιχειρήματα τα οποία θέτουν οι καλλιεργητές είναι δίκαια, μιας που ο ανταγωνισμός δεν μπορεί να περιμένει στα φορτηγά-ψυγεία, και είναι πρόβλημα τα προϊόντα να σαπίζουν και να πετιούνται. Εμείς ως άνθρωποι της υπαίθρου - κάποιοι από μας αγρότες οι ίδιοι– καταλαβαίνουμε απόλυτα τι σημαίνει να μην μπορείς να διαθέσεις τα προϊόντα σου.

Όμως θα θέλαμε να θυμίσουμε ότι πριν από κάμποσο καιρό ήταν οι αγρότες αυτοί που είχαν παραλύσει (με δίκαια αιτήματα) όλο τον οδικό άξονα της Ελλάδας, με αποτέλεσμα και πολλά ευπαθή προϊόντα να καταλήξουν στις χωματερές αλλά και κάποιοι άλλοι κλάδοι εργαζομένων να νιώθουν ότι θίγονται. Τότε, σύμφωνα με τα Μ.Μ.Ε., ήταν οι αγρότες υπεύθυνοι για την όλη κατάσταση που επικρατούσε, σήμερα είναι οι ναυτεργάτες.

Το ζήτημα δεν είναι να θεωρούμε ότι μια απεργία ενός κλάδου έρχεται αντιμέτωπη με τα συμφέροντα μας. Το ζήτημα είναι μια απεργία ενός κλάδου να αποτελεί την έναρξη για ένα κοινό μέτωπο ενάντια στην επίθεση που δεχόμαστε όλοι εμείς.


Για να γίνουμε πιο κατανοητοί: στην περίπτωση των ναυτεργατών θα μπορούσαν οι αγρότες της Κρήτης να αποκλείσουν τα κέντρα διοικητικής και οικονομικής εξουσίας του νησιού ως ένδειξη αλληλεγγύης στο δίκαιο αγώνα των απεργών (όπως το Φλεβάρη του 2009 όπου οι ναυτεργάτες είχαν ταχθεί αλληλέγγυοι με απεργία στους κρήτες αγρότες που διαδήλωναν στο λιμάνι του Πειραιά). Έτσι θα δημιουργούταν ένα πολύ ισχυρό μέτωπο που δύσκολα θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί, θέτοντας συγχρόνως τις βάσεις για ένα κοινό αγώνα όλων των καταπιεσμένων στρωμάτων της κοινωνίας.

Όταν θα καταλάβουμε ότι όλοι μαζί από κοινού μπορούμε να ξεφύγουμε από το μέλλον που μας έχουν ετοιμάσει η τρόικα και τα τσιράκια της, τότε η απεργία των δασκάλων θα είναι και απεργία του αγρότη, η απεργία του μετανάστη θα είναι και απεργία του ντόπιου.

Μόνο όταν όλοι μαζί θα ενώσουμε της γροθιές μας και κοιταχτούμε στα μάτια θα είμαστε έτοιμοι να αντικρίσουμε το μέλλον που εμείς θα έχουμε επιλέξει. 


Ανοιχτή Συνέλευση από ΧΩΡΙΑ Βορειοδυτικής Κρήτης

12/02/10

Ενισχυτική διδασκαλία γυμνασίου-λυκείου!



Υλη
Τεταρτη
Παρασκευή Σαββατο
Α' Λυκειου 6,30μμ Γεωμετρια 5,30μμ
Φυσικη
6,00μμ Συντακτικο-Γραμματικη
Γ' Γυμνασιου 7,30μμ Μαθηματικα



Κείμενο συντρόφων για την προσαγωγή τους στη ΓΑΔΑ πριν από την αντικατασταλτική πορεία

Την Πέμπτη 25-11-2010, καθώς πηγαίναμε προς τα Προπύλαια, όπου γινόταν η πορεία "ενάντια στην τρομοκρατία του κράτους και των αφεντικών", περικυκλωθήκαμε από μία από τις πολλές συμμορίες της ομάδας Δ, οι οποίες κυκλοφορούσαν σε αγέλες στο κέντρο της πόλης.

Αφού δώσαμε τις ταυτοτητές μας και περάσαμε από σωματικό έλεγχο, περιμέναμε στο σημείο όπου μας είχαν σταματήσει (στην οδο Σκουφά) για 15 λεπτά. Καθ' όλη την διάρκεια της παραμονής μας εκεί, μας ζητούσαν να πάμε όλο και πιο μέσα (στον παρακείμενο πεζόδρομο), έτσι ώστε να μην συγκεντρώνεται κόσμος και αντικρίζει το θέαμα των κουκουλομένων με full face "δελτάδων" που μας είχαν περικυκλωμένους. Καθώς περνούσε η ώρα όλο και περισσότερες μηχανές της ομάδας Δ και κάθε λογής  ασφαλίτες εμφανιζόταν. Το θέαμα τους, προκαλούσε αλγεινή εντύπωση στους περαστικούς που ρωτούσαν τι συνέβει (γι΄ αυτο άλλωστε και η επιμονή τους, να "εξαφανιστούμε από την οδό Σκουφά"). Μετά από αυτό μας ανακοινώνεται η προσαγωγή μας, χωρίς να υπάρχει κάτι επιλήψιμο από μεριάς μας.

Όταν φτάσαμε στη ΓΑΔΑ, περάσαμε από καινούργιους σωματικούς ελέγχους και έκει ένας από τους αστυνομικούς της κρατικής ασφάλειας, ήρθε με τέσσερις διαφορετικές σακούλες, όπου έβαλε μέσα σ' αυτές ξεχωριστά τα πράγματα του καθ' ενός μας πιάνοντας τα με γάντια. Στην επισήμανση μας ότι τα παίρνει για  DNA, μας βεβαίωσε πως δεν γίνονται τέτοια πράγματα!

Δεν διαφεύγει βέβαια από τη μνήμη μας, η πρόσφατη περίπτωση του αναρχικού συντρόφου μας Άρη Σειρινίδη, ο οποίος βρίσκεται προφυλακισμένος εδώ και έξι περίπου μήνες, με κατηγορητήριο που κατασκευάστηκε στα εργαστήρια της ΓΑΔΑ.Με μόνο στοιχείο γενετικό υλικό, που βρέθηκε σε μια μάσκα κάπου πεταμένη στα Εξάρχεια...

Είναι σαφές πια, ότι η αστυνομία προσπαθεί να φτιάξει μια τράπεζα γενετικού υλικού, προκειμένου να μπορεί όποτε θέλει  να κατασκευάσει κατηγορητήρια όπως μας δείχνει και η περίπτωση  Άρη Σειρινίδη.

Μία ώρα μετά, αφού μας επεστρεψάν τα πράγματα μας αφεθήκαμε ελεύθεροι.
Γνωρίζουμε βέβαια την τακτική της αστυνομίας να κάνει προσαγωγές πριν από διαδηλώσεις. Όσο όμως "φυσική" είναι αυτή η τακτική  ακόμα και σε άτομα που έχουν ταυτότητα, τόσο ύποπτο είναι να προσάγονται στη ΓΑΔΑ και να κατάσχονται προσωρινά, πράγματα όπως καπέλα, γάντια, κινητά τηλέφωνα, κλειδιά

Δεν έχουμε καμμιά εμπιστοσύνη στους χειρισμούς της αστυνομίας και αυτό έχει αποδείξει η Ιστορία της. Την επιφύλαξη αυτή την κρατάμε όχι μόνο για εμάς αλλά και για μελλοντικές περιπτώσεις άλλων συντρόφων...

Ε.Δ., Ν.Μ. , Ν.Λ., Γ.Σ.

Εκδήλωση ενάντια στην κρατική καταστολή στο ρεσάλτο

Σάββατο 4/12, 7:00μμ

11/27/10

Για την εκδήλωση αλληλεγγύης στον Άρη Σειρηνίδη

Την Κυριακή 28 Νοέμβρη πραγματοποιήθηκε εκδήλωση στο Πνευμετικό Κέντρο Κορυδαλλού σχετικά με την υπόθεση του κοινωνικού αγωνιστή Άρη Σειρηνίδη. Περισσότεροι από 150 άνθρωποι συναντηθήκαμε σε μια εκδήλωση που πήρε κεντρικό χαρακτήρα, ξεπέρασε τον ενημερωτικό της (πρώτο) στόχο και αποτέλεσε μια δυνατή φωνή αλληλεγγύης στο πρόσωπο του Άρη Σειρηνίδη αλλά και στιγματισμού των εκσυγχρονισμένων κατασταλτικών μεθοδεύσεων από την πλευρά του κράτους.

Η εκδήλωση σημαδεύτηκε από την τηλεφωνική παρέμβαση του ίδιου του Άρη μέσα από τις φυλακές Κορυδαλλού και την ένταξη της δικής του υπόθεσης στο ευρύτερο κλίμα του εντεινόμενου κοινωνικού-ταξικού ανταγωνισμού που διαμορφώνεται μέσα στις νέες συνθήκες. Μετά από 2 περίπου ώρες κατά τις οποίες έγινε μια ολοκληρωμένη καταγραφή όλων των διαστάσεων της υπόθεσης (εισηγητική τοποθέτηση, παρέμβαση Άρη, παρουσίαση δικονομικών δεδομένων από την δικηγόρο Άννυ Παπαρούσου, παρουσίαση βιοτεχνολογικών παραμέτρων-DNA από δύο βιολόγους, τοποθέτηση μέλους της πρωτοβουλίας αλληλεγγύης και έκτακτη παρέβαση-ιστορική ερευνητική αναφορά για την εγκαθίδρυση του καθεστώτος των δακτυλικών αποτυπωμάτων) και υπό την χρονική στενότητα ακολούθησαν ερωτήσεις, τοποθετήσεις και προτάσεις.

Για να γίνει συνείδηση ότι η αλληλεγγύη σ'έναν αγωνιζόμενο δεν είναι δουλειά ενός κοντινού κύκλου συντρόφων, φίλων και γνωστών, ούτε έχει μεγάλο νόημα να περιορίζεται στα περιχαρακωμένα όρια πολιτικών χώρων και αντιλήψεων. Πολύ περισσότερο σήμερα, σε συνθήκες γενικευμένης συστημικής κρίσης και γενικευμένης κρατικής καταστολής η υπεράσπιση των διωκόμενων ,που αγωνίζονται με τη μεριά των εκμεταλλευόμενων αυτού του συστήματος, μπορεί και πρέπει να αποτελέσει κοινό σημείο αναφοράς και αγώνα, να γίνει υπεράσπιση της ίδιας της επιβεβλημένης αντίστασης ενάντια στην πολιτική, οικονομική και κοινωνική βαρβαρότητα.

Από την πλευρά μας ευχαριστούμε όσους παρευρέθηκαν και ανανεώνουμε το ραντεβού μας στις στις κοινότητες του αγώνα, στα εγχειρήματα της αλληλεγγύης, στους δρόμους της ελευθερίας.

ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΟΥ ΑΡΗ ΣΕΙΡΗΝΙΔΗ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΥΣ ΚΑΙ ΔΙΩΚΟΜΕΝΟΥΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ

11/26/10

Η "επιστήμη" στην υπηρεσία της κρατικής καταστολής


Την Κυριακή 28 Νοέμβρη στις 18.00 θα πραγματοποιηθεί εκδήλωση στην αίθουσα "Πλειάδες" (Γρ.Λαμπράκη & Ταξιαρχών) σχετικά με τις σύγχρονες πολιτικές διώξεις όπως αυτές σε μεγάλο βαθμό συμπυκνώνονται στο πρόσωπο του κοινωνικού αγωνιστή Άρη Σειρηνίδη. Θα παρέμβει δικηγόρος σχετικά με την υπόθεση, βιολόγος για το ζήτημα του DNA και μέλος της πρωτοβουλίας αλληλεγγύης. Ακολουθεί εισηγητική τοποθέτηση για την εκδήλωση.


Λέγεται ότι μέσα στο άπειρα μικρό αντανακλάται το άπειρα μεγάλο. Mέσα σε ένα κύτταρο κρύβονται τα μυστικά του έμβιου όντος. Στην περίπτωση του προφυλακισμένου αναρχικού Άρη Σειρηνίδη συμπυκνώνεται όλη η ανομία των μηχανισμών της εξουσίας, η εξόφθαλμη αστυνομική αυθαιρεσία, η δολοπλοκία δικαστικής εξουσίας και MME, η ποινικοποίηση της κινηματικής δράσης, η προσπάθεια του κράτους να συνθλίψει έναν αγωνιζόμενο άνθρωπο.

O Άρης Σειρηνίδης κρατείται από τις αρχές Mαΐου 2010 με την κατηγορία ότι πυροβόλησε (χωρίς θύματα) εναντίον μιας κλούβας των ΜΑΤ στα Εξάρχεια τον Ιούλιο του 2009. 
 
Tο σκηνικό της δίωξης έχει όλα τα σασπένς αστυνομικής ταινίας τρόμου και όλα τα χαρακτηριστικά κλασικής αστυνομικής σκευωρίας.
Aρχικά, τον κατηγόρησαν για ένοπλη ληστεία μετά φόνου, που έγινε στο Πράκτικερ της οδού Πειραιώς. Αφού τον κράτησαν 5 ολόκληρες μέρες, κατά παράβαση των δικονομικών κανόνων, απέσυραν τις κατηγορίες της ένοπλης ληστείας. H προσπάθεια να τον παρουσιάσουν ως «αιμοδιψή» ληστή απέτυχε, αλλά οι διώκτες του ήταν αποφασισμένοι να του φορτώσουν κατηγορίες. Aφού τον κράτησαν παράνομα στα κρατητήρια της ΓAΔA άλλες 5 μέρες, την τελευταία στιγμή, κι ενώ ετοιμάζονταν να τον αφήσουν ελεύθερο, του φόρτωσαν μια άλλη κατηγορία για μια άσχετη υπόθεση, τον πυροβολισμό εναντίον κλούβας των MAT στην οδό X. Tρικούπη ένα χρόνο πριν.
Θυμίζουμε πως όταν έγινε η επίθεση κατά της κλούβας των MAT, τον Ιούλιο του 2009, ακόμα και η αστυνομία δεν είχε δώσει διαστάσεις, θεωρώντας πως κανείς «τρομοκράτης» δε θα πυροβολούσε μέσα στον κόσμο ένα καλοκαιρινό βράδυ στα Εξάρχεια φορώντας σαγιονάρες, σομπρέρο και χειρουργική μάσκα. Tότε απέδιδε σε κάποιον «σαλεμένο» τον πυροβολισμό.
Στην πραγματικότητα κανένα στοιχείο και καμιά μαρτυρία δεν ταίριαζε στον Άρη Σειρηνίδη για να συρθεί στα δικαστήρια και τις φυλακές με τη βαρύτατη κατηγορία για 17 απόπειρες ανθρωποκτονίας κατά συρροή. Oι καταθέσεις του διοικητή της διμοιρίας των MAT που δέχθηκε την επίθεση και άλλων αυτοπτών μαρτύρων μιλούσαν τότε για έναν κοντό, ύψους 1.60 - 1.65 μ. μελαχρινό και με σχιστά μάτια.
O Άρης Σειρηνίδης ψηλός, 1.85 μ, ανοιχτόχρωμος, χωρίς «σχιστά» μάτια δεν ταίριαζε. Eπιπλέον είχε ισχυρό άλλοθι, γιατί την ίδια ώρα πολλοί μάρτυρες τον είδαν σε καφενείο της πλατείας Eξαρχείων. Πώς θα μπορούσε με τις σαγιονάρες να τρέξει, να φτάσει στην οδό Xαριλάου Tρικούπη, τη στιγμή ακριβώς που περνούσε η κλούβα, να πυροβολήσει, να ξανατρέξει, και καταδιωκόμενος να αλλάξει ρούχα και να ξαναβρεθεί σε ελάχιστα λεπτά στο καφενείο της πλατείας Eξαρχείων; Aυτό ξεπερνά τα όρια της πιό τολμηρής διωκτικής ανοησίας. Aν όμως η πραγματικότητα δεν ταιριάζει, τόσο το χειρότερο γι' αυτήν. Aφού τα πραγματικά στοιχεία δεν ταίριαζαν, οι αστυνομικοί διώκτες «ανακάλυψαν» 10 μήνες αργότερα άλλο «αποδεικτικό» υλικό. Bρέθηκε, λένε, γενετικό υλικό (DNA) του Άρη Σειρηνίδη σε χειρουργική μάσκα που κάποιος αυτόπτης μάρτυρας παρέδωσε στην αστυνομία 15 λεπτά μετά τον πυροβολισμό. Οι αστυνομικοί που καταδίωξαν το δράστη και πραγματοποίησαν επιτόπια έρευνα βρίσκωντας τον κάλυκα από τη σφαίρα, στη δικογραφία δεν αναφέρουν τίποτα περί χειρουργικής μάσκας. O ίδιος ο αυτόπτης μάρτυρας στην κατάθεσή του λέει ότι η μάσκα έπεσε από άτομο που κανείς δεν κυνηγούσε, εντελώς διαφορετικό από τον δράστη και τον κατηγορούμενο.
Σ' αυτή την αγνώστου προέλευσης ιατρική μάσκα (ανάλογες μπορούσε κανείς να βρει αρκετές στους δρόμους της περιοχής τον Iούλιο του 2009, ύστερα από τις επιθέσεις των MAT σε διαδηλωτές) 10 μήνες αργότερα «βρέθηκε» γενετικό υλικό του Άρη Σειρηνίδη. Στην πραγματικότητα, στα εργαστήρια της ΓAΔA βρήκαν υλικό από τουλάχιστον τρεις διαφορετικούς ανθρώπους, όμως έκριναν(;) πως «το κυρίαρχο DNA» ανήκει στον Άρη Σειρηνίδη. Σημειωτέον ότι το DNA ελήφθη παράτυπα από το πορτοφόλι του κατηγορουμένου.

Aπό εκεί αρχίζει ο εφιάλτης και ο γολγοθάς του Άρη και της οικογένειάς του -που οδήγησε τον πατέρα του, Κώστα Σειρηνίδη, στο θάνατο από καρδιακή προσβολή ενώ προσπαθούσε να αποκαλύψει την αστυνομική σκευωρία.

Γιατί επελέγη ο Άρης Σειρηνίδης ως στόχος της αστυνομικής σκευωρίας; 
 
O Άρης Σειρηνίδης δεν είναι ένα τυχαίο πρόσωπο. Συνεπής αγωνιστής, γνωστός για τη δράση του στους κοινωνικούς αγώνες, στις κινήσεις αλληλεγγύης σε φυλακισμένους αγωνιστές, στους τοπικούς και τους κεντρικούς αγώνες, σε όλα τα μεγάλα ζητήματα που απασχόλησαν την ελληνική κοινωνία.. Στην πραγματικότητα η δίωξή του είναι μέρος μιας ατέλειωτης σειράς διώξεων που έχουν εξαπολύσει οι μηχανισμοί του κράτους εναντίον μιας πλειάδας κοινωνικών αγωνιστών. H αστυνομική και δικαστική σκευωρία είναι μέρος της αντι-εξεγερτικής εκστρατείας του κράτους που έχει πάρει τεράστιες διαστάσεις μετά την εξέγερση του Δεκέβρη του 2008 - εξέγερση που πυροδότησε η αναίτια και εν ψυχρώ δολοφονία του 15χρονου μαθητή Aλέξανδρου Γρηγορόπουλου από αστυνομικούς στην ίδια περιοχή των Eξαρχείων.

Tο καινούργιο, στην περίπτωση του Άρη Σειρηνίδη, δεν είναι η αστυνομική σκευωρία, παλιά και δοκιμασμένη μέθοδος όλων των κρατικών μηχανισμών, ιδίως σε εποχές κοινωνικής, οικονομικής, πολιτικής και ηθικής σήψης. 
 
Tο καινούργιο που εγκαινιάζει το κατηγορητήριο κατά του Άρη Σειρηνίδη είναι η χρήση γενετικού υλικού (DNA) ως κύριο αποδεικτικο υλικό στη δίωξη ενός ανθρώπου. H μέθοδος αυτή, επιστημονικοφανής εκ πρώτης όψεως, βάλλεται ως αναξιόπιστη από νομικούς και βιολόγους. Πρωτίστως γιατί το DNA εξετάζεται από τους ίδιους τους διωκτικούς μηχανισμούς, αδιαφανώς, με τελείως ελλιπείς, ανεπαρκείς και αντι-επιστημονικές μεθόδους. Δεύτερον γιατί το γενετικό υλικό (από τρίχα, σάλιο, ιδρώτα, αίμα, κλπ) μπορεί να αναπαραχθεί από τους ίδιους τους διωκτικούς μηχανισμούς και να σκορπιστεί σε τόπους που η αστυνομία θέλει να ενοχοποιήσει. Ως μέθοδος, η χρήση της σήμανσης μέσω DNA, είναι τόσο αναξιόπιστη που έχει περάσει ακόμη και στα αμερικανικά αστυνομικά φιλμ.
Στην ουσία, με τη χρήση του DNA, ως κύριου και αποκλειστικού υλικού τεκμηρίωσης του κατηγορητηρίου, οι διωκτικοί μηχανισμοί εγκαινιάζουν μια νέα μέθοδο σκευωριών και κατασκευής ενόχων. Στο εξής, κάθε κατηγορούμενος, πολιτικός ή και ποινικός θα είναι ανήμπορος να υπερασπίσει με στοιχεία και μαρτυρίες την αθωότητά του, μπροστά στο υλικό DNA που θα προσκομίζει ο αστυνομικός διώκτης. Kανείς διωκόμενος ουσιαστικά δε θα έχει το δικαίωμα υπεράσπισης της αθωότητάς του. Tα δικαστήρια, από τη στιγμή που θα δεχθούν τη χρήση της μεθοδολογίας σήμανσης μέσω DNA, ανοίγουν επισήμως μια νέα μέθοδο παραβίασης κάθε νομικού δικαιώματος. Η δίωξη του Άρη Σειρηνίδη εγκαινιάζει μια νέα εποχή πολιτικών διώξεων, κατά την οποία κάθε αγωνιστής θα βρίσκεται όμηρος με βάση στοιχεία ενός γενετικού υλικού εντελώς έωλα, φερτά ή αναπαράξιμα από τις διωκτικές αρχές.

«Aντιμετωπίζουμε ένα κραχ στην οικονομία και ένα κραχ στην ασφάλεια», είχε δηλώσει ο (πρώην) υπουργός Προστασίας του Πολίτη Xρυσοχοΐδης. Aνεξάρτητα από πρόσωπα, ιδίως μετά την 11η Σεπτεμβρίου 2001, την αλλαγή της αμερικανικής στρατηγικής σε «πολέμο κατά της τρομοκρατίας» και την εσωτερίκευσή της στην Eλλάδα με απαρχή το τρομοκρατικό καλοκαίρι του 2002, το ίδιο το κράτος μετατοπίζεται όλο και περισσότερο σε θέση εκτός των νομικών και συνταγματικών του ορίων, ενεργώντας όλο και πιο συχνά σαν “σε διαρκή κατάσταση έκτακτης ανάγκης”. Eιδικά μετά την εξέγερση του Δεκέμβρη 2008 νέα αντι-εξεγερτικά σώματα δημιουργούνται, όπως οι Oμάδες ΔEΛTA και ΔIAΣ και η αστυνομία στρατιωτικοποιείται, την ίδια στιγμή που ο στρατός αποκτά χαρακτηριστικά αστυνομικής δύναμης κρούσης όχι τόσο ενάντια στον «εξωτερικό εχθρό», όσο ενάντια στον συνεχώς διευρυνόμενο «εσωτερικό εχθρό». Στο δικαστικό/νομοθετικό επίπεδο, νέοι τρομονόμοι ψηφίζονται εν κρυπτώ, η συμμετοχή σε μαζικές διαδηλώσεις «που εκτρέπονται» γίνεται κακούργημα, και νέες μέθοδοι χρησιμοποιούνται (όπως η χρήση DNA) για την καταστολή κάθε εστίας κοινωνικής αντίστασης.

Στην περίοδο της μεγαλύτερης επίθεσης της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας, της λεηλασίας των κοινωνικών κεκτημένων, αλλά και της όξυνσης των κοινωνικών αντιθέσεων και συγκρούσεων, ο αγώνας μας οφείλει να περιλαμβάνει την υπεράσπιση κάθε διωκόμενου αγωνιστή.O Άρης Σειρηνίδης διώκεται για το φρόνημα και τη δράση του. Aνεξάρτητα από ιδεολογικές ή πολιτικές συμφωνίες και διαφωνίες, οφείλουμε όλοι να τον υπερασπίσουμε. H παράταση της προφυλάκισής του είναι ένα ακόμη δικονομικό σκάνδαλο. Απαιτούμε την παύση κάθε δίωξης. Η απελευθέρωση του Άρη να γίνει ένα ακόμη ανάχωμα στα εξοντωτικά τους σχέδια.


Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΠΛΟ ΜΑΣ

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΝ ΑΡΗ ΣΕΙΡΗΝΙΔΗ

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΥΣ

 10/11/2010

11/23/10

Διαδήλωση ενάντια στην κρατική καταστολή

ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ
ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ-ΠΟΛΙΤΙΚΗ-ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ
ΚΡΑΤΙΚΗ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΥΣ
ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΔΙΩΚΟΜΕΝΟΥΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ

ΠΡΟΠΥΛΑΙΑ
ΠΕΜΠΤΗ 25 ΝΟΕΜΒΡΗ
18.00

11/11/10

2 μέρες προβολών

με αφορμή τα 37 χρόνια από την εξέγερση του Πολυτεχνείου το '73
για τη συνέχεια των κοινωνικών αγώνων
και τη διάρρηξη της κυρίαρχης αποσπασματικής αντίληψης της ιστορίας


Πρόγραμμα προβολών Νοεμβρίου

Δευτέρες στις 20.30

11/10/10

Ενημέρωση και συζήτηση για τα εργασιακά

Την Τετάρτη 10 Νοέμβρη στις 20.00 θα γίνει ενημέρωση για τις αλλαγές και ανατροπές που φέρνει το τελευταίο νομοσχέδιο για τις εργασιακές σχέσεις και συζήτηση με τον εργατολόγο Απ.Καψάλη.

10/29/10

1 αφίσα & 1 κείμενο για τις "αυτοδιοικητικές" εκλογές

Μια πρωτοβουλία ανθρώπων από το χώρο αποφασίσαμε να παρέμβουμε σχετικά με τις επερχόμενες εκλογές και τον "Καλλικράτη" με μοιράσματα στις γειτονιές του Κορυδαλλού.

Αφίσα & κείμενο λοιπόν, όχι μόνο ενάντια στην ανάθεση αλλά και την απάθεια.
 

Περιπαικτική αφίσα που κολλιέται σε δημόσιους χώρους!

10/28/10

Ανακοίνωση της συσπείρωσης για την ψυχιατρική μεταρρύθμιση

“ΨΥΧΙΚΗ ΥΓΕΙΑ” ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΗ ΜΟΝΟ ΠΑΝΩ ΣΤΑ ΣΥΝΤΡΙΜΜΙΑ ΤΟΥ ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ ΕΕ/ΔΝΤ

Πριν μερικές μέρες, στο τέλος μιας ανοιχτής εφημερίας, το ΨΝΑ (Δαφνί) είχε, στα (συνολικής δυναμικότητας 225 κλινών) τμήματα εισαγωγών, 304 νοσηλευόμενους, δηλαδή, περίπου 80 ράντζα. Στις ανοιχτές εφημερίες, πριν και μετά, ο αριθμός είναι λίγο μικρότερος, αλλά πάντα πάνω από την υπέρβαση του 30% των κλινών, βάσει της οποίας υπάρχει κανονισμός να «κλείνει» η εφημερία. Αλλά, αν «κλείσει» και το Δαφνί, η έσχατη των ψυχιατρικών «αποθηκών» της χώρας, τι απομένει;
Καταλαβαίνει εύκολα κανείς το είδος της διαχειριστικής/διεκπεραιωτικής βιασ-ύνης να γίνονται εξιτήρια, ώστε να υπάρχει χώρος στην επόμενη εφημερία, όχι για κρεβάτι, αλλά, έστω, για ένα ράντζο. 

Ταυτόχρονα, το ενδιαφέρον των διοικούντων, σε εφαρμογή της κεντρικής πολιτικής, επικεντρώνεται αποκλειστικά στις ‘οικονομίες’, στις περικοπές, στις συγχωνεύσεις/καταργήσεις ξενώνων και οικοτροφείων και ψυχιατρικών τμημάτων. Καθώς υπολογίζεται ότι θα συνταξιοδοτηθούν φέτος, χωρίς ν΄ αντικατασταθούν, περί τους 120 νοσηλευτές/τριες, έχουν ήδη μπει σε κίνηση διαδικασίες διοικητικών μετακινήσεων, τόσο στις στεγαστικές δομές όσο και στα τμήματα εισαγωγών, σε μια λογική ‘ισομοιράσματος’ του εναπομείναντος νοσηλευτικού προσωπικού – λογική που έχει ως αποτέλεσμα τη διάλυση των θεραπευτικών ομάδων, προκειμένου να υπάρξει ο ελάχιστος αριθμός προσωπικού σε άλλες δομές για τη στοιχειώδη λειτουργία τους… 

Αντίστοιχα, στο γειτονικό Δρομοκαίτειο, η Διοίκηση του ‘κληροδοτήματος’ ξεκίνησε τις περικοπές από τις αμοιβές των ‘ασθενών’ που εργάζονται στα κυλικεία (δείχνοντας, για μιαν ακόμη φορά, το παροιμιώδες ιδρυματικό και απάνθρωπο ‘πρόσωπό’ της) και προχώρησε, αφήνοντας αχαλίνωτο τον εγγενή αυταρχισμό της, στην πειθαρχική και ποινική δίωξη δύο ψυχολόγων που υπερασπίστηκαν τα δικαιώματα των ασθενών. Στο κείμενο που δημοσίευσαν και για το οποίο διώκονται, αποκαλύπτουν, μεταξύ άλλων, ότι υπάρχουν αποφάσεις του ΔΣ του Δρομοκαιτείου που προβλέπουν το ξαναγέμισμα των τμημάτων χρόνιας παραμονής, αρχίζοντας από δύο πανάθλια και ετοιμόρροπα κτίρια – δίνοντας, έτσι, το σύνθημα και εγκαινιάζοντας επίσημα και ανενδοίαστα την επιστροφή  στην κατάσταση της προ της κακέκτυπης ‘ψυχιατρικής μεταρρύθμισης’ περιόδου – από την οποία, άλλωστε, ποτέ η Διοίκηση του ‘κληροδοτήματος’ δεν άφησε το Δρομοκαίτειο να μετακινηθεί.
Κάτι παρόμοιο ακούστηκε και από τα Χανιά, ως ‘υπαινιγμός’, όταν με αφορμή την πρόσφατη πυρκαγιά στην ψυχιατρική κλινική του νοσοκομείου Χανίων, ο Διοικητής έσπευσε να δηλώσει ‘πόσο λάθος και βιαστική’ ήταν η μεταφορά της ψυχιατρικής κλινικής από το Ψυχιατρείο στο εν λόγω κτίριο. 

Το καινούργιο, στην περίοδο που διανύουμε, δεν είναι πια το τέλμα, στο οποίο είχε βυθιστεί τα τελευταία χρόνια το στρεβλό κατασκεύασμα μιας κατ΄ ευφημισμόν  ‘ψυχιατρικής μεταρρύθμισης’. Το καινούργιο είναι η έναρξη της κατεδάφισης του όλου συστήματος - όχι πια η συντήρηση του εξωραϊσμένου νεο-ιδρυματισμού της προηγούμενης περιόδου αλλά, κυριολεκτικά, η κατεδάφιση.
Εξ ΄ου και η τραγική φάρσα που παίζεται, εδώ και ένα χρόνο, από τις αρμόδιες υπηρεσίες του Υπουργείου, τη μια να γεμίζουν, επί χάρτου, τη χώρα με Κέντρα Ψυχικής Υγείας και την άλλη να σαμποτάρουν ακόμα και την λειτουργία των ήδη (ελάχιστων) υπαρχόντων, την ίδια στιγμή που δεν είναι σε θέση ν΄ απορροφήσουν πόρους ούτε καν από τα προσωρινής χρήσης και εμβέλειας πακέτα του ΕΣΠΑ. 

Προφανώς δεν μπορεί να υπάρξει η όποια ‘πολιτική ψυχικής υγείας’ από μια εξουσία
της οποίας η πολιτική, πλέον, συγκροτείται ως κατεδάφιση του συστήματος των υπηρεσιών. Ηδη, εντεταλμένοι ‘κατεδαφιστές’ σε διάφορα κλιμάκια της ιεραρχίας του Υπουργείου και στις ΥΠΕ (ιδιαίτερα στη 2η) έχουν αναλάβει έργο, προωθώντας την ‘ολομέτωπη αντιμεταρρύθμιση’, που είχε σχεδιάσει, αλλά δεν είχε προλάβει να εφαρμόσει, η προηγούμενη κυβέρνηση, σε πολύ μεγαλύτερη, όμως, κλίμακα.

Αλλωστε, τι άλλο μπορεί να σημαίνει, για την Υγεία γενικά και για την Ψυχική Υγεία ειδικότερα, η προετοιμαζόμενη διάλυση του ΕΣΥ στο ΙΚΑ και του ΙΚΑ στο ΕΣΥ, εκτός, μεταξύ άλλων, από την οριστική απεμπόληση της όποιας προοπτικής για δημιουργία μιας ολοκληρωμένης κοινοτικής φροντίδας, μέσω της αναγωγής της φροντίδας αυτής στην διεκπεραιωτική συνταγογράφηση ενός υπερφορτωμένου ψυχιάτρου, κάπου σε μια γωνία ενός κατ΄ όνομα ‘Κέντρου Υγείας’;
Πριν αρχίσουμε να σκεφτόμαστε ‘τι να κάνουμε’ πρέπει πρώτα να αποκτήσουμε πραγματική επίγνωση του πού βρισκόμαστε : ‘μνημόνιο’ και τρόϊκα, ΕΕ και ΔΝΤ, είναι πράγματα ασυμβίβαστα με την ψυχική υγεία. Όχι μόνο γιατί οι πολιτικές τους την καταρρακώνουν, γιατί παράγουν οδύνη και αρρώστια, αλλά και γιατί ένα σύστημα υπηρεσιών ψυχικής υγείας που να είναι πραγματικά θεραπευτικό, να σέβεται το λόγο, τα δικαιώματα και την αξιοπρέπεια του ψυχικά πάσχοντος υποκειμένου, είναι δυνατό μόνο πάνω στα συντρίμμια του ‘μνημονίου’.

Γνωρίζουμε ότι η κατεστημένη, ιδρυματική, νοσοκομειοκεντρική ψυχιατρική, στο βαθμό που δεν αμφισβητεί την κοινωνική εντολή που υπηρετεί για διατήρηση της ‘δημόσιας τάξης’, λειτουργεί (πέρα από τις όποιες προθέσεις) διατηρώντας και αναπαράγοντας τους ψυχικά πάσχοντες ως μια ομάδα πραγμοποιημένη, ταυτισμένη με την όποια ψυχοπαθολογία, ακυρωμένη και ελεγχόμενη μέσω της εναλλαγής εγκλεισμού και εγκατάλειψης/αποκλεισμού.

Καθώς, λοιπόν, η δημιουργία ολοκληρωμένων κοινοτικών υπηρεσιών εναλλακτικών στον εγκλεισμό φαίνεται να τίθεται, από την υπάρχουσα συγκυρία, ακόμα και εκτός συζήτησης, ως ένας ιδεασμός γραφικών ονειροπόλων που δεν έχει καμιά σχέση με τον ‘κόσμο τούτο’, η καταφυγή στις νεο-ιδρυματικές διευθετήσεις της ‘φιλοξενίας’ σε στεγαστική δομή (ξενώνα, οικοτροφείο), που είχε αρχίσει ν΄ αποτελεί, για την κατεστημένη ψυχιατρική πρακτική, την μετεξέλιξη της τοποθέτησης στις πτέρυγες των χρονίων, φαίνεται ότι, μετά από ένα βραχύ βίο, φτάνει και αυτή στο τέλος της. Πολύ ακριβή για ένα κράτος που κατεδαφίζει την όποια πτυχή είχε καταφέρει να υπάρξει σ΄ αυτή τη χώρα, κράτους πρόνοιας και κοινωνικής προστασίας. 

Σε μια εποχή που  βραβεύεται με το Νόμπελ οικονομίας αυτή ακριβώς η θεωρία και η πρακτική της ακραίας νεοφιλελεύθερης αποδόμησης  των όρων της πιο στοιχειώδους κοινωνικής προστασίας, φαντάζει πραγματική πολυτέλεια για τα επιτελεία των κκ. Παπακωνσταντίνου και Λοβέρδου, ένα άτομο με σοβαρά προβλήματα ψυχικής υγείας και χωρίς κανένα κοινωνικό υποστηρικτικό σύστημα, να μπορεί να βρει μια στέγη σ΄ ένα ξενώνα. Το μόνο που διαθέτει η κυβέρνηση του ‘μνημονίου’ γι΄ αυτά και για όλο και περισσότερα κοινωνικά στρώματα είναι ο δρόμος. 

Καθώς το περίφημο ‘Ψυχαργώς’ ψυχορραγεί , η εκδήλωση της άδοξης κατάρρευσης αυτής της εκ των προτέρων αποτυχημένης επιχείρησης εκφράζεται με ζοφερό τρόπο και στον δημόσιο και στον ιδιωτικό, «μη κερδοσκοπικό», τομέα. Δραματική μείωση προσωπικού και πόρων (στις ‘ΜΚΟ’, και απολύσεις), επιδείνωση των εγγενών ιδρυματικών χαρακτηριστικών των δομών αυτών (που για πολλούς δεν ήταν ποτέ τίποτα περισσότερο από μικρά νοσοκομεία/άσυλα), υποβάθμιση των θεραπευτικών δραστηριοτήτων, ενδυνάμωση των κατασταλτικών πρακτικών (με τη συναίνεση μάλιστα της Επιτροπής για την Προστασία των δικαιωμάτων των ψυχικά πασχότων), περαιτέρω μείωση των προοπτικών κοινωνικής ενσωμάτωσης. 

Οι διαδικασίες ιδιωτικοποίησης και κερδοφορίας ‘από τον πόνο του άλλου’ αλώνουν τώρα και τον δημόσιο τομέα (με τα επί πληρωμή απογευματινά ιατρεία, με τα 3 ευρώ
που οι περισσότεροι προσερχόμενοι στις υπηρεσίες ψυχικής υγείας αδυνατούν εκ προοιμίου να καταβάλλουν, με το ‘αθόρυβο’ πέρασμα μέρους της πρωτοβάθμιας φροντίδας σε ιδιώτες, αντί για τη δημιουργία δημόσιων ΚΨΥ, κοκ). 

Οσο για τις ‘μη κερδοσκοπικές’, χωρίς στο παραμικρό ν΄ αλλάζει ο αποσυνδεδεμένος, κατακερματισμένος και αυτοαναφορικός χαρακτήρας των υπηρεσιών που παρέχουν σε όλα τα επίπεδα (‘αρετές’ που μοιράζονται, άλλωστε, με τις αντίστοιχες υπηρεσίες του δημόσιου τομέα), έχουν ήδη αρχίσει να επεκτείνουν το φάσμα των δραστηριοτήτων τους σε τομείς από τους οποίους αποσύρεται (ή αποφεύγει πεισματικά και οριστικά, πλέον, να καλύψει) το δημόσιο, τομείς που υπόσχονται έσοδα (και όχι, πλέον, απλώς τη φιλοξενία φτωχών ενοίκων στο οικοτροφείο), στην αρχή με το άλλοθι της πληρωμής από το ασφαλιστικό ταμείο, αλλά, στη συνέχεια, καθώς το κύκλωμα συγκροτείται και το πεδίο ανοίγεται, με τη δυνατότητα αμοιβής απευθείας από τον εξυπηρετούμενο – με σαφή, δηλαδή, κερδοσκοπικό προσανατολισμό, μέσω της σύναψης ενός (άτυπου ακόμα) συμβολαίου αμοιβαίου οφέλους μεταξύ κράτους και ιδιωτών.

Οσο περισσότερο, λοιπόν, οι συνέπειες των μέτρων του ‘μνημονίου’ γίνονται αισθητές και πρόκειται περαιτέρω να πολλαπλασιαστούν, με αποτέλεσμα οι ψυχικά πάσχοντες να χάνουν όλα τα προσωπικά και οικογενειακά στηρίγματα που είχαν την προηγούμενη περίοδο.
Οσο περισσότερο ο ‘χώρος’ που διατίθεται, μέσα στον κοινωνικό ιστό, για το ‘διαφορετικό’, για τον άνθρωπο και τις ομάδες με τις πιο πολύπλοκες ανάγκες, γίνεται ασφυκτικά πιο στενός και μη ανεκτικός. 

Οσο, ταυτόχρονα, δεν υπάρχουν, από τη μια, ολοκληρωμένες κοινοτικές υπηρεσίες ψυχικής υγείας, αλλά και κοινωνικές υπηρεσίες, για να τους στηρίξουν στον τόπο κατοικίας και γενικά μέσα στο κοινωνικό τους πλαίσιο ενώ, από την άλλη, οι κλίνες στέγασης/φιλοξενίας, ήδη σχεδόν υπερπλήρεις, αρχίζουν να συρρικνώνονται. 

Οσο, δηλαδή, δεν είναι δυνατόν οι ανάγκες ν΄ απαντηθούν, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, ακριβώς τη στιγμή που πολλαπλασιάζονται και κλιμακώνονται, τότε δεν απομένει, από μια ψυχιατρική που ποτέ δεν απέβαλλε την ιδρυματική και ασυλική της θεωρία, πρακτική, δομή και λειτουργία, παρά η κατασταλτική τους αντιμετώπιση, μέρος και στιγμή της οποίας είναι και η εγκατάλειψή τους στο δρόμο. 

Αλλωστε, στην συντριπτική τους πλειονότητα, οι πρακτικές στα ψυχιατρεία και στις ψυχιατρικές κλινικές των γενικών νοσοκομείων, ανεξάρτητα από το θεωρητικό πλαίσιο και τις σχολές ‘αναφοράς’ των ψυχιάτρων, ανάγονται στην καταστολή, αφενός και στην ‘συντήρηση’, αφετέρου, ως το ‘κύριο πιάτο’, ως η κοινή ταυτότητα, ο κοινός τρόπος (ακύρωσης του) ‘διαλόγου’ με τον ‘άλλο’ – κρατώντας ως απλό ‘επιδόρπιο’ (ή και εκτοπίζοντας τελείως) τις προσεγγίσεις και τις συνεισφορές των άλλων ειδικοτήτων. 

Ενώ καθηλώνει, κλειδώνει και απομονώνει, ακυρώνει το λόγο και δοκιμάζει πλήθος ψυχοφαρμάκων πάνω στο ‘αντικείμενο-αρρώστια’ της δουλειάς του, ο ψυχίατρος μπορεί να διακοσμεί αυτή την ιδρυματική  βαρβαρότητα, στην οποία μετέχει και την οποία ‘ασκεί χωρίς να επερωτά’, μέσω της αφήγησης της θεωρητικής κατασκευής, την οποία ασπάζεται και η οποία λειτουργεί ως εξορθολογισμός της ασκούμενης καταστολής και ελέγχου. 

Αυτή η πρακτική έχει συνέπειες, που αφορούν, κατ΄ αρχήν, την ίδια τη ζωή των ασθενών. Είναι πολλοί αυτοί που έχουν πεθάνει μηχανικά καθηλωμένοι, ή στην απομόνωση και το αίτιο του θανάτου τους συγκαλύφθηκε από την ιεραρχία της θεσμικής οργάνωσης. Μόνο σπάνια, κάτω από ειδικές συγκυρίες, μπορεί να έλθουν αυτά τα εγκλήματα του ψυχιατρικού θεσμού στο φως της δημοσιότητας. 

Αν γινόταν μια έρευνα για κάθε θάνατο στις  ψυχιατρικές μονάδες από ανεξάρτητα όργανα (πραγματικά ανεξάρτητα όργανα και όχι από κατ΄ όνομα Επιτροπές Δικαιωμάτων), τότε μια άλλη, η αληθινή πραγματικότητα θα ερχόταν στη επιφάνεια.

Δεν πρόκειται, όμως, μόνο για τα έκδηλα κατασταλτικά μέτρα. 

Αυτό για το οποίο απαιτείται εγρήγορση και αντιμετώπιση αφορά το όλο πλέγμα των δικαιωμάτων και της διαπραγματευτικής εξουσίας που στην πράξη (και όχι στα λόγια) αναγνωρίζεται στον ψυχικά πάσχοντα, μέσα και έξω από την επαφή με τις υπηρεσίες.
Αφορά το πεδίο του διαλόγου, για τους όρους, υλικούς, θεσμικούς, σχεσιακούς, που δίνουν υπόσταση στην διαπραγματευτική εξουσία του ‘ασθενή’, στο εύρος των επιλογών, θεσμικά κατοχυρωμένων, που διασφαλίζουν την ελευθερία και την απόφαση, σε συνάρτηση με την προστασία – μια προστασία που δεν μπαίνει διαζευκτικά και δεν ακυρώνει την ελευθερία, αλλά είναι ικανή να την συνοδεύει στις διαδρομές της, όσο πολύπλοκες και τεθλασμένες κι΄ αν γίνονται μερικές φορές.

Αφορά, επίσης, την ανάγκη απόρριψης της καθ΄ οιονδήποτε τρόπο αναγωγής της ψυχικής οδύνης σε αναπηρία (μέσω της διάλυσης των συλλογικοτήτων χρηστών και οικογενειών σε σχετικά οργανωτικά μορφώματα) και την ενθάρρυνση και ενδυνάμωση των προσεγγίσεων της ‘ανάρρωσης΄ (recovery), της ενθάρρυνσης και στήριξης, δηλαδή, για ανάληψη από τα ίδια τα πάσχοντα υποκείμενα της ευθύνης για να βάλουν ξανά σε κίνηση τη ζωή τους - μια ζωή που δεν ακυρώνεται τόσο από την ‘αρρώστια’ όσο, πρωτίστως, από την στενά κλινική (βιολογική ή άλλη), αφενός και από την κατεστημένη κοινωνική, αφετέρου, αντιμετώπισή της. 

Αφορά, περαιτέρω, την διεύρυνση των ‘κοινωνικών  χώρων’ μέσα στους οποίους μπορεί να υπάρξει και πραγματικά ν΄ αναπνεύσει ο καθένας, όσο πολύπλοκες και αν είναι οι ανάγκες του. Το ‘στίγμα’ δεν καταπολεμάται με στρατηγικές που στοχεύουν στην αλλαγή των ‘λανθασμένων ιδεών’, που έχουμε στο κεφάλι μας, με τις ‘σωστές’. καταπολέμησηΗ καταπόλέμης του Η καταπολέμηση του ‘στίγματος’, ως κοινωνικής στάσης και αλληλεπίδρασης, που ριζώνει πάνω σε συγκεκριμένες κοινωνικές σχέσεις, είναι συνυφασμένη με την αλλαγή αυτών των κοινωνικών  σχέσεων, καθώς η αλλαγή του ‘σκέπτεσθαι’ (της κουλτούρας) είναι συνυφασμένη με την αλλαγή του κοινωνικού είναι. 

Αυτές οι διαδικασίες δεν έχουν ανάγκη από χορηγούς, δεν τους επιτρέπεται ν΄ αποτελέσουν το άλλοθι, το ανθρωπιστικό προσωπείο των πολυεθνικών του φαρμάκου και των κάθε λογής τραπεζιτών. 

Η αμφισβήτηση της κατασταλτικής ψυχιατρικής προϋποθέτει την ενθάρρυνση της χειραφέτησης και την κινητοποίηση των ατόμων με ‘ψυχιατρική εμπειρία’, ενεστώσα ή παρελθούσα, σε σύνδεση με λειτουργούς ψυχικής υγείας στον δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα, που αντιμετωπίζουν, αυτή την περίοδο, της διπλή πρόκληση, αφενός να πλήττεται με πρωτοφανή τρόπο το βιοτικό τους επίπεδο, με τις δραστικές περικοπές στους μισθούς και με τις απολύσεις και, αφετέρου, να τους ζητείται να αποτελέσουν το μακρύ χέρι της ψυχιατρικής καταστολής, ως εντολοδόχοι της κατεστημένης κοινωνικής τάξης, πιο ασφυκτικής, κτηνώδους και βάρβαρης απ΄ οποτεδήποτε στο παρελθόν. 

Τέτοιες πρακτικές χειραφέτησης σε όλες τις μορφές τους μπορούν να αναπτυχθούν σε συμμαχία με τις οικογένειες και τα ποικίλα κοινωνικά κινήματα που αυτο-οργανώνονται και στοχεύουν στην ανατροπή μιας κοινωνικής τάξης ικανής να υπάρχει μόνο μέσω ‘μνημονίων’ και της καταστροφής των πιο καταπιεσμένων στρωμάτων. 

Αναπόσπαστο μέρος των αγωνιστικών προταγμάτων και των διεκδικήσεων των κινημάτων αυτών (πρέπει να) είναι το πρόβλημα της ψυχικής υγείας/ψυχικής οδύνης, ως μιας αντίφασης στην οποία όλοι συμμετέχουμε και που μας αφορά όλους, σε συνάρτηση με το πρόβλημα των θεσμών που την διαχειρίζονται και την ελέγχουν, καθώς και των δικαιωμάτων και της ελευθερίας των ανθρώπων, που οι ανάγκες τους για φροντίδα, θεραπεία και προστασία εξακολουθούν ν΄ αντιμετωπίζονται ως αδιαπραγμάτευτη δικαιοδοσία μιας ψυχιατρικής που λειτουργεί ως μέρος των κατασταλτικών μηχανισμών του κράτους.

25 Οκτώβρη 2010

10/26/10

Καταγγελία Άρη Σειρηνίδη

Τη Δευτέρα 4 Οκτωβρίου 2010 συνήλθε το συμβούλιο πλημμελειοδικών με θέμα την άρση ή παράταση της προφυλάκισής μου πέραν του 6μήνου, στο οποίο κλήθηκα να παραστώ αυτοπροσώπως. Μετά την είσοδό μου στον χώρο της συνεδρίας και την επιβεβλημένη αποδέσμευσή μου, η αστυνομική δύναμη που με συνόδευε όχι μόνο δεν αποχώρησε, όπως συνηθίζεται, αλλά ενισχύθηκε. Στο αίτημα των συνηγόρων μου να αποχωρήσουν, οι αστυνομικοί αντέτειναν γραπτή εντολή προϊσταμένου τους, που διέτασσε τη φρούρησή μου και εντός του χώρου της συνεδρίας, με το αιτιολογικό ότι «είμαι αναρχικός και ως τέτοιος ιδιαίτερα επικίνδυνος για τη δημόσια ασφάλεια». Το έγγραφο αναγνώστηκε δημόσια από την πρόεδρο του συμβουλίου και κατόπιν ολιγόλεπτης σύσκεψης έγινε αποδεκτό, χωρίς ωστόσο, και παρά το αίτημα των συνηγόρων μου, να καταχωρηθεί στα πρακτικά.
Παράδειγμα, ανάμεσα στα αμέτρητα, του ρόλου της δικαστικής εξουσίας ως εντολοδόχου της αστυνομίας και του κατεξοχήν ολοκληρωτικού πυρήνα της αστικής δημοκρατίας, το περιστατικό αυτό αποτελεί, παράλληλα, έναν ακόμα κρίκο στην αλυσίδα των μεθοδεύσεων που συνθέτουν την ιδιαίτερη φυσιογνωμία της δίωξής μου. Μιας δίωξης πολιτικής και ταυτόχρονα πιλοτικής, καθώς στην περίπτωσή μου αυτό που δοκιμάζεται είναι η νομική επικύρωση και η κοινωνική νομιμοποίηση της χρήσης  γενετικού υλικού (DNA) ως αποκλειστικού τεκμηρίου για την απόδοση κατηγοριών.
Κοινώς, κρίνεται η δυνατότητα κατασκευής ενόχων, με μοναδικό αποδεικτικό στοιχείο τις επιστημονικοφανείς αποφάνσεις των  βιολογικών εργαστηρίων της ΓΑΔΑ.
Στο πλαίσιο αυτό, περιστατικά, όπως το παραπάνω, αποκτούν έναν ιδιαίτερο συμβολισμό. Ακριβώς τη στιγμή που οι χωροφυλακίστικες τακτικές τείνουν χείρα βοηθείας στις «επιστημονικές», και συνεπώς «αδιάσειστες», αναλύσεις DNA, βρισκόμαστε στο σημείο που η δύσοσμη παράδοση της εγχώριας κρατικής καταστολής και του «κομμουνιστοσυμμοριτισμού» συναντά τον ολοκληρωτισμό του μέλλοντος.
Άρης Σειρηνίδης
Πολιτικός κρατούμενος, Α΄ πτέρυγα φυλακών Κορυδαλλού.

10/21/10

Λίγα λόγια για την προβολή της Δευτέρας (rear window)

  Μέσα από την ταινία αναδύεται η κριτική και επικριτική ενίοτε διάθεση του Χίτσκοκ απέναντι στον τύπο αυτό του ανθρώπου που διαμορφώνεται σ'ένα σύγχρονό (του) αστικό κέντρο. Το άτομο με όλες του τις προκαταλήψεις, τις φοβίες, την παθητικότητα, τις σχέσεις που αναπτύσσει με τους γύρω του, όλα αποτελούν ένα πρόσφορο πεδίο κριτικής.
  Όλη η δράση εκτυλίσσεται σε κάποια γειτονιά μιας μεγαλούπολης. O Jeff μετά από ένα ατύχημα μένει καθηλωμένος στο διαμέρισμά του, όπου απορροφάται παρακολουθώντας τις ζωές των γειτόνων του. Δίνεται η αίσθηση πως η ζωή αντιμετωπίζεται σαν θέαμα, με τον Τζεφ να αποτελεί το κοινό, τον παθητικό δέκτη που ενώ διψά για δράση νιώθει ανίκανος να επέμβει με κάποιο τρόπο στην πραγματικότητα, και η γειτονιά αποτελεί την οθόνη όπου εκτυλίσσεται η ζωή.
Ακόμα και η γειτονιά όμως δεν αποτελεί ένα οργανικό σύνολο ανθρώπων που αλληλεπιδρούν και αλληλοεπηρεάζονται. Ο καθένας είναι εντελώς διαχωρισμένος και αποκομμένος απ'τους άλλους. Ουσιαστικά δεν πρόκειται για γειτονιά αλλά για ανθρώπους που ζούν σε μια τοπική εγγύτητα. Η συμπεριφορά του Τζεφ είναι η πιο ηχηρή έκφραση αυτής της αποκόλλησης.
  Ένα ακόμη θέμα για προβληματισμό επανέρχεται μέσα από τη σχέση του Τζεφ με τη Λιζα. Στην ουσία, τίθεται υπό αμφισβήτηση η ανδροκεντρική αντίληψη ότι ο γάμος είναι για τον άντρα μια παγίδα σ'ένα κόσμο επιπολαιότητας. Τη στιγμή που ο Τζεφ αντιλαμβάνεται ότι η Λιζα δεν μπορεί να ανταποκριθεί σαν σύζυγος στις απαιτήσεις της ζωής του, παρουσιάζεται σαν έφηβος εθισμένος στις συγκινήσεις, ενώ εκείνη ως ενήλικη προσπαθώντας να βρει μια μέση λύση...

Για το ευτοπικό διήμερο

Στις 23 και 24 Οκτώβρη, το περιοδικό Ευτοπία και η ομάδα ελευθεριακών κομμουνιστών διοργανώνουν διήμερο με τίτλο "Μια κοινωνία μέσα στην κοινωνία". Το διήμερο θα γίνει στη Νομική σχολή.

Ακολουθεί κείμενο που μας στάλθηκε:
Σκοπός του διημέρου είναι η διερεύνηση των τρόπων με των οποίων σήμερα ο κοινωνικοαπελευθερωτικός λόγος και πράξη μπορούν να έχουν ένα τέτοιο κοινωνικό και πολιτικό περιεχόμενο, ώστε να αποτελούν μία ουσιαστικά επιδρώσα παράμετρο στις συνθήκες του σύγχρονου κοινωνικού ανταγωνισμού. Αν το πολιτικό σε κάνει να βλέπεις μπροστά, το κοινωνικό σε κάνει να προχωράς. Η σύνδεσή τους ασφαλώς οφείλει να είναι διαρκής, ώστε η διελκυστίνδα μεταξύ μιας γενικόλογης επαναστατικής φρασεολογίας και ενός άνευρου εναλλακτισμού να μην αντικαθιστά την παρουσία και δράση ενός πραγματικού ανταγωνιστικού κινήματος.

Το θέμα της πρώτης μέρας είναι ταυτόσημο με τον τίτλο του διημέρου. Βασικός ομιλητής είναι ο σύντροφος Andrea Papi. O Andrea Papi έχει συχνή παρουσία με κείμενά του στις σελίδες των ιταλικών περιοδικών Rivista Anarchica και Libertaria, ενώ ορισμένα από αυτά έχουν μεταφραστεί και εκδοθεί και στα ελληνικά από τις εκδόσεις της Ελευθεριακής Κουλτούρας, το περιοδικό Μαύρο Πιπέρι και την Ευτοπία. Ουσιαστικά, σ΄ αυτήν την πρώτη μέρα, το ζητούμενο είναι οι τρόποι παρέμβασης των αναρχικών-ελευθεριακών στο κοινωνικό για τη γείωση του ελευθεριακού προτάγματος στους κοινωνικούς τόπους. Η επίθεση που δεχόμαστε με αφορμή την οικονομική κρίση καθιστά το πεδίο του κοινωνικού όλο και πιο κομβικό ως προς την διαμόρφωση ενός άλλου δρόμου, πλήρως αντίθετου από εκείνον της καπιταλιστικής ολοκληρωτικής βαρβαρότητας.

Το θέμα της δεύτερης μέρας είναι "η τοπικότητα, οι κοινωνικοί αγώνες και το ελευθεριακό πρόταγμα σήμερα". Η εισήγηση σ΄ αυτήν τη συζήτηση θα γίνει από την ομάδα ελευθεριακών κομμουνιστών. Η σύνδεση των παραπάνω εννοιών δεν μπορεί παρά να γίνεται στη σφαίρα του πολιτικού. Είναι συνεπώς τα δρώντα πολιτικά υποκείμενα εκείνα που οφείλουν να προσδιορίσουν την αξία, τη σχέση και την αλληλοσύνδεσή τους.

Σήμερα, οφείλουμε να ανασυγκροτήσουμε τις δυνάμεις μας επιχειρώντας να βρισκόμαστε με καλύτερους όρους στις αντιστάσεις που θα αναφανούν ή να αναδείξουμε νέες ουσιαστικές αντιστάσεις. Ζητούμενο όμως οφείλει να είναι η σαφήνεια και ενδυνάμωση του πολιτικού λόγου στο σήμερα να προκύπτει μέσα από την πραγματική αντιμετώπιση των μείζονων ζητημάτων που έχουν ανακύψει και τον καλύτερο δυνατό συντονισμό των δυνάμεων που ομονοούν.

περιοδικό Ευτοπία - ομάδα ελευθεριακών κομμουνιστών

10/13/10

Μικροφωνική και πορεία αλληλεγγύης στις φυλακές Κορυδαλλού

Στις 14/10/2010 οι 6 αγωνιστές που βρίσκονται προφυλακισμένοι για την υπόθεση του Επαναστατικού Αγώνα καλούνται από το συμβούλιο εφετών όπου θα αποφασιστεί η παράταση ή μη της προφυλάκισής τους λόγω της συμπλήρωσης του 6μήνου.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ στους Κ. Γουρνά, Ν. Μαζιώτη, Π. Ρούπα που έχουν αναλάβει την πολιτική ευθύνη της συμμετοχής τους στον Ε.Α.

ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ - ΚΑΜΙΑ ΔΙΩΞΗ στους Χ. Κορτέση, Σ. Νικητόπουλο, Β. Σταθόπουλο οι οποίοι αρνούνται τις κατηγορίες και διώκονται για τις συντροφικές τους σχέσεις και την πολιτική τους δράση.

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ στην πλατεία Μοναστηρακίου Σάββατο 16/10/2010 12:00 μ.μ

ΠΟΡΕΙΑ στις φυλακές Κορυδαλλού Τρίτη 19/10/2010
(προσυγκέντρωση: πλατεία Ελευθερίας 18.00)

Συνέλευση Αλληλεγγύης

10/11/10

PERSEPOLIS

ΔΕΥΤΈΡΑ 18/10 στις 20.30

προβολή ταινίας: Persepolis


Ένα γλαφυρό κινηματογραφικό ταξίδι στην ιστορία και την πολιτική κατάσταση του Ιράν μέσα από την αυτοβιογραφική αφήγηση της Μαρζάν Σατραπί, που ήταν 8 ετών όταν η Ισλαμική επανάσταση άλλαξε στο έπακρο την Τεχεράνη, την πόλη στην οποία γεννήθηκε.

animation, παραγωγή του 2007


από την ομάδα προβολών

10/07/10

Συγκέντρωση αλληλεγγύης στους μετανάστες

ενάντια στον αποκλεισμό, το ρατσισμό και τον κοινωνικό κανιβαλισμό
για έναν κόσμο χωρίς σύνορα, καταπίεση, εκμετάλλευση και ρατσισμό

Τοπική Αυτοδιοίκηση ή "Τοπική" Γιγάντια Διοίκηση;

και αναδημοσιεύουμε με χαρά το κείμενο για τις επερχόμενες εκλογές.

Οι δημοτικές εκλογές, στις οποίες σε λίγες μέρες καλούμαστε να λάβουμε μέρος ως “ενεργοί πολίτες” μοιάζουν πλέον σαν ένα κακόγουστο αστείο, αν αναλογιστεί κανείς την ιστορία της τοπικής αυτοδιοίκησης, καθώς και την αναγκαιότητα που οδήγησε τους ανθρώπους να την υπερασπιστούν ανά τους αιώνες με πάθος. Από το 1871, με τη γένεση της κοινοτικής αυτονομίας από το λαό του Παρισιού, προβλεπόταν κατηγορηματικά ότι η κομμούνα (η κοινότητα στην οποία οι αποφάσεις παίρνονταν ισότιμα και αμεσοδημοκρατικά) έπρεπε να αποτελεί πολιτικό σχήμα ακόμα και για το πιο απομακρυσμένο χωριό, ενώ για τους “δημόσιους λειτουργούς” υπήρχε απόλυτη αιρετότητα και ανακλητότητα, εάν δεν ενεργούσαν για το συμφέρον του λαού. Δυστυχώς 140 χρόνια μετά ο συγκεντρωτισμός της διοίκησης έχει πνίξει κάθε πρωτοβουλία για ισομερή συμμετοχή των δημοτών ακόμα και στα τοπικά ζητήματα.

Οι δήμοι ήδη με την εφαρμογή του Καποδίστρια και περισσότερο τώρα με τον Καλλικράτη μετατρέπονται σε υπερμεγέθεις σχηματισμούς δίχως γεωμορφολογική, οικονομική και λειτουργική συνοχή. Παράλληλα, όποια ψήγματα αμεσοδημοκρατικών δυνατοτήτων μπορεί να υπήρχαν στις παλιές κοινότητες έχουν πλέον ισοπεδωθεί λόγω των αποστάσεων που επιβάλλονται από τα μεγάλα μεγέθη, καθώς και από το συγκεντρωτικό μοντέλο εξουσίας.

Κατά την προσφιλή τους τακτική οι κυρίαρχοι αλλοιώνουν το νόημα των εννοιών για να αποπροσανατολίσουν. Έτσι και με την έννοια της αυτοδιοικητικής μεταρρύθμισης, που αν και συνδέθηκε με αλλαγές και υποτιθέμενες βελτιώσεις των συνθηκών διαβίωσης και διαδικασίες πολιτικής συμμετοχής του λαού στα κοινά, στην ουσία οδηγεί σε ακριβώς το αντίθετο.

Στα πλαίσια λοιπόν του οικονομικού εξορθολογισμού των δήμων και του κυνηγιού πόρων οι νέες αυτοδιοικητικές δομές στρέφονται ενάντια σε αυτούς που θα 'πρεπε να υπηρετούν. Έτσι οι δημότες πέρα από την ήδη δυσβάσταχτη κεντρική φορολογία θα έρθουν να ξαναφορολογηθούν από τους δήμους-εισπράχτορες για υπηρεσίες (π.χ. ανέγερση σχολικών κτιρίων, πρόνοια, δημόσια υγεία) που μέχρι τώρα ήταν κεκτημένες κοινωνικές παροχές. Ιδιαίτερα στην ύπαιθρο και στους πιο φτωχούς δήμους η κατάσταση αναμένεται να οδηγήσει σε οικονομικό μαρασμό, ερήμωση και σε αρκετές περιπτώσεις σε ενδο- ή δια-δημοτικές διαμάχες μεταξύ των κοινοτικών διαμερισμάτων για τον έλεγχο των φυσικών πόρων (π.χ. νερό).

Κατ' αυτόν τον τρόπο τα παλιά συνθήματα της προηγούμενης γενιάς ριζοσπαστών επαναστατών για «προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε» και «γη και ελευθερία» στις μέρες μας επικαιροποιούνται αποκτώντας ένα νέο περιεχόμενο αγώνων. Προχωρώντας ένα βήμα παραπέρα, η συνθήκη που προβάλλεται ως μονόδρομος από το καθεστώς και τα προσκείμενα σε αυτό ΜΜΕ, την οποία το ίδιο το σύστημα δημιούργησε φέρνοντας το ΔΝΤ, μας στερεί κοινωνικές κατακτήσεις αιώνων, οδηγώντας χιλιάδες ανέργους στην εξαθλίωση και διώχνοντας λόγω φτώχειας πολλούς από μας από τα χωράφια μας.

Αυτή η νέα πραγματικότητα μπορεί να σηματοδοτήσει την αφετηρία ακόμα και της ανατροπής της καθιερωμένης μορφής κοινωνικής οργάνωσης. Πριν οδηγηθούμε στο απόλυτο οικονομικό και κοινωνικό περιθώριο, είναι καιρός να αυτοοργανωθούμε αμφισβητώντας τις εκ των άνω επιβεβλημένες δομές καταπίεσης έτσι ώστε να κερδίσουμε τη χαμένη μας δύναμη. Αυτή τη δύναμη που πηγάζει από τα κάτω, από την αδιαμεσολάβητη πρόσωπο με πρόσωπο δημοκρατία, που τόσο φοβούνται οι σύγχρονοι φύλαρχοι-δήμαρχοι, αυτήν που στοχεύει στην ελευθεριακή αυτοθέσμιση της κοινωνίας. 
  
ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ AΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ - ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ - ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΟ ΚΟΙΝΟΤΙΣΜΟ

10/06/10

ΤΡΟΜΟΝΟΜΟΣ Νο 3 – Είμαστε όλοι «τρομοκράτες»

Την περασμένη Πέμπτη, η κυβέρνηση Παπανδρέου ψήφισε στη Βουλή –με συνοπτικές διαδικασίες– τη μετατροπή σε κακούργημα που επισύρει βαρύτατες ποινές (τουλάχιστον τρία χρόνια φυλάκισης και σε περίπτωση υποτροπής κάθειρξη) της μη συμμόρφωσης σε διαταγή επίταξης (πολιτική επιστράτευση), προκειμένου να αντιμετωπίσει την απεργία των ιδιοκτητών φορτηγών, που συνεχίζεται και μετά την ψήφιση του νόμου που τους πλήττει βαρύτατα. Για πρώτη φορά μετά τη μεταπολίτευση, κοινοβουλευτική κυβέρνηση νομοθετεί στα πρότυπα της χούντας.

Η ίδια κυβέρνηση, μες στο κατακαλόκαιρο (26 Αυγούστου), σε μια μόνο συνεδρίαση θερινού τμήματος της Βουλής, στην οποία όλοι βιάζονταν να τελειώσουν, ψήφισε τη δεύτερη κατά σειρά τροποποίηση του τρομονόμου του 2001 (η πρώτη τροποποίηση έγινε από την κυβέρνηση Καραμανλή το 2004), διευρύνοντας το πεδίο εφαρμογής του έτσι που να πιάνει ακόμα και τυχαία συλληφθέντες διαδηλωτές σε μια διαδήλωση που υπήρξε σύγκρουση με την αστυνομία.

Και οι δυο αυτές νομοθετικές πρωτοβουλίες συνδέονται στενά μεταξύ τους. Αποτελούν κινήσεις θωράκισης του κατασταλτικού οπλοστασίου του κράτους ενάντια στον «εσωτερικό εχθρό». Αποτελούν προετοιμασία μπροστά στις κοινωνικές εκρήξεις που ωριμάζουν, ως απάντηση στη βάρβαρη πολιτική που έχει επιβάλλει η κυβέρνηση, για λογαριασμό του κεφαλαίου και υπό τη στενή εποπτεία και υπαγόρευση της τρόικας ΔΝΤ-ΕΕ-ΕΚΤ. Επιβεβαιώνεται έτσι αυτό που έχει επισημάνει η ΔΡΑΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ. Ότι τα όρια ανάμεσα στη μαχητική δράση του κοινωνικού κινήματος και στη δράση των οργανώσεων που στην τακτική τους χρησιμοποιούν και τα μέσα της ένοπλης επαναστατικής βίας είναι ρευστά. Για το κεφάλαιο και το κράτος του όσοι αντιστέκονται στη σύγχρονη κοινωνική και εργασιακή βαρβαρότητα ανήκουν στο στρατόπεδο του «εσωτερικού εχθρού», που πρέπει να παταχθεί με το πιο άγρια μέσα, με κουρέλιασμα ακόμα και των πιο στοιχειωδών εγγυήσεων της αστικής δημοκρατίας, οι οποίες άλλωστε είχαν πάντοτε σχετικό χαρακτήρα.

Πρόσχημα για τη «βελτίωση» του τρομονόμου υπήρξε η κύρωση της σύμβασης του Παλέρμο του ΟΗΕ, που υπό το πρόσχημα της αντιμετώπισης του λεγόμενου οργανωμένου εγκλήματος, εισήγαγε την έννοια της «τρομοκρατίας» και την όρισε ως βασικό εχθρό του σύγχρονου κόσμου. Μια σύμβαση που, αν και πέρασαν 10 χρόνια (ψηφίστηκε το 2000), καμιά ελληνική κυβέρνηση δεν έπαιρνε την ευθύνη της κύρωσής της.

Όμως, η κυβέρνηση Παπανδρέου δεν αρκέστηκε μόνο στην κύρωση της σύμβασης του Παλέρμο. Κατά παράβαση της πάγιας κοινοβουλευτικής πρακτικής που θέλει τις διεθνείς συμβάσεις να κυρώνονται με ένα αυτοτελές νομοσχέδιο, με ένα ή δύο το πολύ άρθρα, εισήγαγε και ένα δεύτερο τμήμα, στο οποίο κάνει σοβαρές τροποποιήσεις στην ποινική νομοθεσία και ιδιαίτερα στη λεγόμενη «αντιτρομοκρατική». Έκανε πιο κατασταλτικό, πιο εφιαλτικό τον τρομονόμο, χωρίς να προηγηθεί καμιά δημόσια συζήτηση, χωρίς καν να προηγηθούν ακροάσεις φορέων, όπως θα γινόταν υπό κανονικές κοινοβουλευτικές συνθήκες. Το νέο τερατούργημα ψήφισαν ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Καταψήφισαν ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ, ΔΗΑΡΙ και ΛΑΟΣ (που συμφωνούσε στα πάντα, αλλά ήθελε πιο σκληρό πλαίσιο καταστολής για τους μετανάστες).

Οι τροποποιήσεις στον τρομονόμο είναι οι εξής:

1. Ενώ έως τώρα τιμωρούνταν «όποιος συγκροτεί ή εντάσσεται ως μέλος σε δομημένη και με διαρκή δράση ομάδα από τρία ή περισσότερα πρόσωπα (οργάνωση) και επιδιώκει τη διάπραξη περισσότερων κακουργημάτων», το «και» αντικαταστάθηκε με «που». Έτσι, εξαλείφεται το υποκειμενικό στοιχείο του δόλου και αντικαθίσταται με το αντικειμενικό συλλογικό στοιχείο. Είναι αδιάφορο αν ο κατηγορούμενος ήθελε να διαπράξει ή διέπραξε κακουργήματα. Αρκεί που το ήθελε η οργάνωση. Το ελληνικό σύστημα δικαίου δεν περιλάμβανε μέχρι τώρα τον αντικειμενικό δόλο. Πλέον, στο όνομα της «καταπολέμησης της τρομοκρατίας», εισάγεται και αυτός, κατ’ αντιγραφήν της ναζιστικής αρχής της συλλογικής ευθύνης.

2. Ως «τρομοκρατική» οργάνωση ορίζεται πλέον και αυτή που συγκροτείται για να διαπράξει πλημμελήματα (π.χ. παρακώλυση συγκοινωνιών, διακεκριμένη φθορά κ.ά.). Έτσι, οι συλληφθέντες μιας μαχητικής πορείας, στους οποίους κατά κανόνα αποδίδονται τέτοια αδικήματα, μπορούν κάλλιστα να δικαστούν ως «τρομοκράτες». Απλώς, τους επιφυλάσσεται μικρότερη ποινή σε σχέση με όσους διαπράττουν κακουργήματα. Το ίδιο ισχύει και για όποιον κατηγορηθεί ότι «διευθύνει» τέτοια ομάδα. Δικάζεται κι αυτός σαν «αρχηγός», αλλά με μειωμένη ποινή (ο «διευθύνων» ομάδα που συστάθηκε για να διαπράξει κακουργήματα τιμωρείται με φυλάκιση τουλάχιστον 10 ετών).

3. Ο κύκλος των μελών μιας οργάνωσης διευρύνεται και με τους… συμπαθούντες, οι οποίοι παρέχουν «κάθε είδος περιουσιακά στοιχεία, υλικά ή άυλα, κινητά ή ακίνητα ή κάθε είδους χρηματοοικονομικά μέσα». Η ποινή και γι’ αυτούς είναι κάθειρξη μέχρι 10 χρόνια. Μπορούμε να φανταστούμε πόσο διευρύνεται ο κύκλος και πόση αυθαιρεσία χωράει εν προκειμένω, αν αναλογιστούμε ότι «τρομοκρατικές» έχουν χαρακτηριστεί όλες οι εθνικοαπελευθερωτικές οργανώσεις (π.χ. οι οργανώσεις της Παλαιστινιακής Αντίστασης), υπέρ των οποίων αναπτύσσονται κινήσεις αλληλεγγύης. Συλλογή τροφίμων ή ρούχων για την Παλαιστίνη μπορεί να χαρακτηριστεί παροχή υλικής βοήθειας στην «τρομοκρατία»! Μάλιστα, ο νέος νόμος διευκρινίζει ρητά ότι αυτή η κατηγορία απευθύνεται «ανεξάρτητα από τη διάπραξη οποιουδήποτε εγκλήματος από τα αναγραφόμενα στην παρ. 1»!

4. Εισάγεται πλέον, δίπλα στη συμμετοχή σε «δομημένη οργάνωση», το αδίκημα της απειλής: «Όποιος απειλεί σοβαρά με την τέλεση του κατά την παρ. 1 εγκλήματος και έτσι προκαλεί τρόμο τιμωρείται με φυλάκιση τουλάχιστον δύο ετών». Τα όρια της αυθαιρεσίας εκτείνονται πλέον στο άπειρο, καθώς ευθέως διώκεται το φρόνημα.

5. «Ασορτί» με τις προηγούμενες τροποποιήσεις του τρομονόμου και για να κατοχυρωθεί καλύτερα η διεύρυνση του κύκλου των «υπόπτων», έρχεται η κατάργηση της διάταξης που έλεγε ότι «δεν συνιστά τρομοκρατική πράξη… η τέλεση ενός ή περισσότερων από τα εγκλήματα των προηγούμενων παραγράφων, αν εκδηλώνεται ως προσπάθεια εγκαθίδρυσης δημοκρατικού πολιτεύματος ή διαφύλαξης ή αποκατάστασης αυτού ή ως δράση υπέρ της ελευθερίας… ή αποσκοπεί στην άσκηση θεμελιώδους ατομικής, πολιτικής ή συνδικαλιστικής ελευθερίας ή άλλου δικαιώματος». Ουδείς μπορεί να επικαλεστεί ότι έστησε ένα οδόφραγμα ή προχώρησε σε κατάληψη ενός δημόσιου κτιρίου ή χρησιμοποίησε έναν κάδο σκουπιδιών για να προστατευθεί από την επέλαση των ΜΑΤ, ασκώντας τα συνδικαλιστικά του δικαιώματα. Η κατηγορία της «τρομοκρατίας» είναι δεδομένη για όσους και όσες συλληφθούν να αγωνίζονται με τα πιο συνήθη μέσα που χρησιμοποιεί το κοινωνικό κίνημα.

6. Τέλος, για τη διευκόλυνση της ρουφιανιάς και των στημένων κατηγορητηρίων, καταργήθηκε η υποχρέωση του δικαστηρίου να αποκαλύπτει το όνομα του «ανώνυμου» μάρτυρα, αν το ζητήσει κάποιος από τους διάδικους. Πλέον, το δικαστήριο θα αποφαίνεται, «αιτιολογημένα», αν θα αποκαλύψει το όνομα ή όχι. Και βέβαια, ξέρουμε πολύ καλά ποιες θα είναι οι αποφάσεις των διατεταγμένων δικαστηρίων, που ενεργούν δίκην έκτακτων στρατοδικείων.

Τέλος, πρέπει να επισημανθεί ότι η κύρωση της σύμβασης του Παλέρμο προδικάζει τη λήψη και άλλων κατασταλτικών μέτρων, όπως π.χ. η σκλήρυνση του καθεστώτος κράτησης των καταδικασθέντων για «τρομοκρατία». Για παράδειγμα, το άρθρο 11 παρ. 4 της σύμβασης προβλέπει διαφορετικό καθεστώς για την προσωρινή ή υφ’ όρον απόλυση καταδικασθέντων για τέτοια αδικήματα. Αναφέρει: «Κάθε κράτος μέρος διασφαλίζει ότι τα δικαστήριά του ή άλλες αρμόδιες αρχές λαμβάνουν υπόψη τη βαρύτητα των αδικημάτων που καλύπτονται από τη Σύμβαση αυτή, όταν εξετάζουν το ενδεχόμενο προσωρινής ή υφ’ όρον απόλυσης προσώπων, που έχουν καταδικαστεί για τέτοια αδικήματα». Οι πληροφορίες ότι το υπουργείο Δικαιοσύνης ετοιμάζει τροποποίηση του Σωφρονιστικού Κώδικα, με κατηγοριοποίηση των κρατούμενων και διαφορετική μεταχείριση των καταδικασμένων για «τρομοκρατία» στα ζητήματα των αδειών και της υφ’ όρον απόλυσης κάθε άλλο παρά αβάσιμες είναι.


Να καταργηθούν οι τρομονόμοι
Λευτεριά στους πολιτικούς κρατούμενους