Η
κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας είναι
άλλη μια επίθεση του κεφαλαίου στα
δικαιώματα των εργαζομένων.
Η καθιέρωση της
κυριακάτικης αργίας το 1909
αποτελεί το πρώτο μέτρο εργατικής
νομοθεσίας που ψηφίστηκε στην Ελλάδα.
Έναν αιώνα μετά κράτος και αφεντικά,
στα πλαίσια της αντιμετώπισης της
καπιταλιστικής κρίσης και αναδιάρθρωσης
του διεθνούς και ντόπιου κεφαλαίου,
επιτίθενται
σε όλα τα εργατικά και κοινωνικά
δικαιώματα που κατακτήθηκαν μετά
από μακροχρόνιους και αιματηρούς αγώνες.
Το εργατικό δίκαιο που σταδιακά κερδήθηκε
από την εργατική τάξη και που περιόριζε
το βαθμό εκμετάλλευσης της μισθωτής
εργασίας ισοπεδώνεται. Κατάργηση
των συλλογικών συμβάσεων, μισθοί πείνας
με ταυτόχρονη κατάργηση του κατώτατου
μισθού, ελαστική και εκ περιτροπής
εργασία, απλήρωτα μεροκάματα, απελευθερωμένα
ωράρια, ατομικές συμβάσεις, χρηματοδοτούμενα
προγράμματα πεντάμηνης εργασίας με
«ωφελούμενους» εργαζόμενους χωρίς
ίχνος εργατικού δικαιώματος.
Η ψήφιση του νόμου
που επιβάλει να
μένουν τα μαγαζιά ανοιχτά για 7 Κυριακές
το χρόνο και η
πρόσφατη ψήφιση του πολυνομοσχέδιου
-με το πρόσχημα της πιλοτικής εφαρμογής
αρχικά σε τρεις τουριστικές περιοχές
της χώρας- οδηγεί
στην πλήρη
απελευθέρωση των καταστημάτων και τις
52 Κυριακές το χρόνο
και
εντάσσεται
στα πλαίσια της
υπερεκμετάλλευσης των εργαζομένων με
στόχο την αύξηση της κερδοφορίας των
μεγάλων εμπορικών αλυσίδων και
πολυεθνικών. Ο
σύγχρονος ολοκληρωτισμός κράτους και
κεφαλαίου χρησιμοποιώντας το φόβο και
την καταστολή στοχεύει στην ένταση και
όξυνση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων
και ταυτόχρονα τον πλήρη έλεγχο της
ζωής και του χρόνου των εκμεταλλευόμενων.
Να δουλεύεις με μισθούς πείνας -ακόμα
και απλήρωτος- όποτε και όσο θέλει το
αφεντικό σου, υπό καθεστώς τρομοκρατίας
και γιατί όχι και με ποινικοποίηση των
εργατικών σου αγώνων.
Όλοι γνωρίζουμε ότι
η πολυπόθητη
«ανάπτυξη και η υγιής ανταγωνιστικότητα»
που μας σερβίρουν καθημερινά τα αφεντικά
και οι πολιτικοί τους υπηρέτες
συνεπικουρούμενοι από τα Μ.Μ.Ε χτίζεται
εδώ και αιώνες στις πλάτες μας, στην
αδηφάγα υπερεκμετάλλευση της ζωής μας
και του
δημόσιου πλούτου.
Ο/η εργαζόμενος/η
στο εμπόριο είναι ένας/μία από μας.
Όπως και εμείς, δουλεύει για ψίχουλα,
με τριήμερα ή τετραήμερα, συχνά
απλήρωτος/η, χωρίς ρεπό, με ατομικές
συμβάσεις, με ωράριο-λάστιχο και με την
απόλυση να κρέμεται πάνω από τα κεφάλι
του/της. Το
πρόσχημα του «δικαιώματος
του πελάτη να ψωνίσει όποτε θέλει ακόμα
και την Κυριακή»
αποβλέπει στη διάσπαση της τάξης μας
και στον
κοινωνικό κανιβαλισμό:
ο άνεργος εναντίον του εργαζόμενου και
του συνταξιούχου, ο ιδιωτικός υπάλληλος
εναντίον του δημοσίου υπαλλήλου, ο
ντόπιος εναντίον του μετανάστη, ο πελάτης
εναντίον του εμποροϋπάλληλου. Στους
1.500.000 άνεργους, στους απολυμένους από
τον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, στους
συνταξιούχους με τις πενιχρές συντάξεις,
στους επιδοτούμενους από τα προγράμματα
ΕΣΠΑ και VOUCHER,
στους επισφαλείς εργαζόμενους, στους
διαθέσιμους του δημοσίου, σε
όλους εμάς δεν λείπει ο χρόνος για να
ψωνίσουμε: μας λείπουν τα φράγκα και ο
χρόνος για να ζήσουμε.
Η κατάργηση της
κυριακάτικης αργίας και στους
εμποροϋπάλληλους θα αποτελέσει τον
δούρειο ίππο και για άλλους τομείς του
δημόσιου και ιδιωτικού τομέα. Στεκόμαστε αλληλέγγυοι
στον αγώνα των εργαζομένων στο εμπόριο.
Γιατί:
Στον
ατομικισμό και την απομόνωση, τον
καταναλωτισμό και τον κοινωνικό
κανιβαλισμό, εμείς
προτάσσουμε
τη συλλογικοποίηση του αγώνα, την
αντίσταση, την αλληλεγγύη, την ταξική
ενότητα.
Απέναντι στην υποτίμηση της ζωής μας
αντιτάσσουμε
αυτοοργανωμένους αδιαμεσολάβητους
αγώνες και μαχόμαστε για τα δικαιώματά
μας.
Τίποτα
δε χαρίστηκε. Όλα κερδήθηκαν με αγώνες.
Αυτοδιαχειριζόμενος
Κοινωνικός Χώρος
Pasamontaña
1/5/2014
