Η ζωή στο ψυχιατρείο είναι διαχωρισμένη σε ανθρώπινους ρόλους και εξατομικευμένη για όλους τους ψυχιατριζόμενους
Στην κοινωνία των σταβλιστών και των σταβλιζόμενων (μπορεί όχι όλων των μελών της, αλλά τουλάχιστον στην τρέχουσα κατάσταση των ψυχιατρείων και ανάλογα στο στρατό και τις φυλακές) η ρύθμιση των καθημερινών σχέσεων εξ ολοκλήρου για τους σταυλισμένους, και κατά ένα μέρος (κατά τη βάρδια των υπαλλήλων μόνο) για τους σταβλιστές, μέσα και ανάμεσα στις ανθρώπινες υπάρξεις σχεδόν τίποτα δεν ξεφεύγει προς τα έξω.
Για να διατηρηθεί η κλειστότητα του στάβλου υπάρχουν ορισμένοι μηχανισμοί που καθιστούν τους έγκλειστους ανίκανους να επικοινωνήσουν με όρους ελεύθερης ύπαρξης με τους εκτός στάβλου ανθρώπους. Και οι πολλοί βλέπουν "τρελούς". Έτσι τους καταχωρούν, φαντάρους κι εγκληματίες. Η τρέχουσα κυρίαρχη και πλατιά διαδεδομένη κοινή αντίληψη είναι πως αυτές οι καθεστωτικές λειτουργίες, και οι τρεις, λειτουργούν στη βάση της ΑΜΥΝΑΣ της καθωσπρέπει κοινωνίας απέναντι στην "επικινδυνότητα των τρελών", στην "επιθετικότητα των αλλοεθνών" και στην "αναρχία της παρανομίας". Οι τοίχοι των χώρων αυτών κρύβουν μια μεταλλαγμένη ζωή προς "όφελος" της εύρυθμης λειτουργίας της κοινωνίας.
Κανείς εκτός από τους σταυλιστές (προϊστάμενους και υπαλλήλους) δεν μπορεί και δεν επιτρέπεται να γνωρίζει τα κοινωνιολογικά στοιχεία των χώρων αυτών και εκτός των τειχών οι καταστάσεις της ζωής στα ψυχιατρεία σημασιοδοτούνται μέσα από φημολογίες και αφηγήσεις πρώην εγκλείστων συγγραφέων που προωθεί στον έξω κόσμο το ίδιο το σύστημα. Ο καθένας όμως ξέρει πως (για παράδειγμα) σε αυτούς τους χώρους λειτουργεί και ένα καθεστώς τιμωριών, που η δουλειά του είναι να διατηρεί την "ομαλότητα της κοινωνικής ζωής των εγκλείστων". Έτσι, δημιουργείται μια πλαστή αίσθηση του "βάθους" των στάβλων, ότι μέσα τους κρύβουν και χώρους σταβλισμού δευτέρου βαθμού, πολύ πιο μακριά από την κοινωνία, χώρους ολοκληρωτικού και ερμητικού εγκλεισμού, επιβίωσης με το ελάχιστα υλικά και πνευματικά στοιχεία που είναι αναγκαία για τις ανθρώπινες υπάρξεις. Με αυτές τις νοηματικές εικόνες δεδομένες, οι καταστάσεις περνούν στο "ντούκου", δεν μπορούν να αμφισβητηθούν. Η καθήλωση, η ψειρού, η απομόνωση.
Έτσι όλοι μαθαίνουν να οικτίρουν τους τόπους αυτούς και παραβλέπουν το ότι όλοι οι έγκλειστοι είναι πάντα ζωντανοί μέσα στο θάνατο της ελευθερίας (παρόλο που και έξω συνεχίζονται οι ατομικές εξεγέρσεις, οι πόλεμοι, το έγκλημα). Έτσι κάπως οι χώροι αυτοί χρειάζονται ξεχωριστή ιδεολογική περιγραφή και αποτελούν αντικείμενο επιστημονικής γνώσης και λαϊκής δοξασίας. Στην πραγματικότητα όμως η ζωή των έγκλειστων δεν έχει τον αντίστοιχο συμβολικό χαρακτήρα που επιστήμονες και λαός υποστηρίζουν πως κατέχουν. Οι κοινωνιολογικές μελέτες παρακάμπτουν την έννοια ‘’βίωμα’’ του έγκλειστου ανθρώπου που αναλαμβάνει να επιστημονικοποιήσει η ψυχολογία και οι λαϊκές δοξασίες μένουν στο να αναπαραχθεί αυτή η έννοια στους κάθε λογής μύθους και στη λαϊκή τέχνη. Εκεί πάλι (στην ψυχολογία και τις λαϊκές δοξασίες) οριοθετείται η "πάρτα όλα de facto άποψη" χωρίς να καταδεικνύεται ποτέ το ‘’ζωώδες’’ των έγκλειστων ανθρωπίνων ζωών που αφού χαρακτηριστεί έτσι στο "ντούκου", πάντα είναι αντιληπτό σαν "τερατώδες για τους ψυχιαριζόμενους", "ευνουχισμένο για τους φαντάρους", "καταπιεσμένο για τους φυλακισμένους", εκτοπισμένο στα βάθη της κοινωνιολογικής μελέτης, αόρατο και σκοτεινό μέσα στο σύνολο των εκλογικευμένων γεγονότων που αναφέρομαι. Προέχει η άμυνα της κοινωνίας που εξουδετερώνει με τον εγκλεισμό τους κακούς ανθρώπους ατομικά και συλλογικά. Ακόμη οι κοινωνικές καταστάσεις λειτουργούν παραδειγματικά για το σύνολο του λαού των ανθρώπων, δείχνοντας στον καθένα τους τρόπους της αποφυγής.
Ας δούμε όμως από πιο κοντά.. Ιστορικά η δικαιοσύνη ήταν εφαρμοσμένη επιστήμη της Νομικής που αναλαμβάνει να ρυθμίσει εξωτερικά τις σχέσεις αυτές, κυρίως για ό,τι εμπεριέχει βία μεταξύ των ανθρώπων. Ο καπιταλισμός και η δημοκρατία λειτουργούν με την αρχή της ελαχίστης ζημίας και βίας, ασχέτως του ότι είναι πανίσχυροι φορείς και των δύο. Έτσι η δικαιοσύνη ενστερνίζεται την ανάγκη να εξομαλυνθούν κάθε φορά οι όροι και οι ρόλοι των ανθρώπων κάτω από το νόμο. Και για αυτό δημιουργεί ένα πλαίσιο διατάξεων, ετεροκαθορισμένων για την ίδια (με την έννοια του καθορισμού απ' τα εξωδικονομικά), ώστε στο "πρόσωπο" της κοινωνίας να μην υπάρχει αμφισβήτηση από κανέναν, και διώκει ακόμη και αντιλήψεις έμπρακτων αρνητών και αμφισβητιών, και σήμερα έφτασε και να κυνηγά ολόκληρα κινήματα και οικογενειακά ή μικροκοινωνικά περιβάλλοντα με χαρακτηριστικά ιδιαίτερο ζήλο κατά περίπτωση των αρνητών.
Η ζωή στα ψυχιατρεία είναι νεκρική.
(Αύγουστος '16)
