Κείμενο συντρόφισσας μας:
Μια πενιχρή μπαλάντα - Τάσος Ταγκούλης, 9/10/2024
Ο Τάσος που γνώρισα σίγουρα δε θα ήθελε να υπερισχύσει το θυμικό μας. Ο ίδιος κατάπινε το συναίσθημα, για να χρησιμέψει στην πράξη. Θεωρώ ότι πρέπει να υπενθυμιστούν 4 ξεχωριστές πλευρές του, εκ μέρους όσων τον ζήσαμε πολλά χρόνια ή λίγες στιγμές.
Ως Μαθητής, καμάρι της αυστηρής φιλολόγου του: η κριτική ικανότητα του ξεπερνούσε την ηλικία του και τα ενδιαφέροντα του απλώνονταν σε μεγάλη ευρύτητα: μουσική, αρχαιογνωσία, κινηματογράφος, κοινωνικό & πολιτικό γίγνεσθαι, όχι μόνο θεωρητικά, μα και συμμετέχοντας.
Στο Πολυκλαδικό Λύκειο Κορυδαλλού, προσανατολισμός στον κλάδο καλών τεχνών, μετά ο πόθος για τη σχολή Σταυράκου.
Νεαρή ηλικία
Όταν στήναμε το βιβλιοπωλείο Νηπενθή, ο Τάσος προσπάθησε όσο τον βοηθούσαν οι δυνάμεις του να στηρίξει το εγχείρημα:
μέλημα του η διάδοση της μουσικής του Άσιμου, τον οποίο είχε ζήσει ως ανήσυχος έφηβος. Ήθελε ακριβώς, όπως ηχογραφήθηκαν οι λεγόμενες παράνομες κασέτες, έτσι, όσο είναι δυνατόν, να μετεγγράφουμε με μήτρες τις ορίτζιναλ που κατείχε.
Αλλά και σε καιρούς που δεν υπήρχε διαδίκτυο συνέβαλε στη διάδοση της αντίπερα μουσικής σκηνής στη συνοικία. Οι γνώσεις του στην ποίηση και τη φιλοσοφία ευρύτατες, καθώς ενημερωνόταν διαρκώς:
έτσι πρότεινε και δόθηκε το όνομα Νηπενθή στον κοινωνικοπολιτικό χώρο στον Κορυδαλλό από την ομώνυμη συλλογή του Καρυωτάκη. Φιλοτεχνούσε μοναδικά αφίσες, συνέβαλε στην αντιπληροφόρηση, επέλεγε βιβλία με οξυδέρκεια.
Θα κλείσω με την αυστηρότητα, τον απότομο τρόπο που αντιμετώπιζε κάποιους ανθρώπους & τον φαινομενικά ερμητικό χαρακτήρα του: Στον Τάσο δεν άρεσε η χλιαρότητα, το δήθεν, η επίκληση σε ιδεολογίες, οι συμβάσεις, οπότε φάνταζε πρόκληση η συμπεριφορά του όταν στηλίτευε τις μετριότητες, την ασυνέπεια, τον τυχοδιωκτισμό. Εξοργιζόταν, όταν θεωρούσε ότι ο κοινωνικός χώρος κινδύνευε από έλλειψη συγκρότησης, σύγχυση ιδεών & θέσεων, πιθανότητα ουσιών, φανατισμό, οπαδισμό, μεροληψία. Αντίθετα τον συνάρπαζε η ξεκάθαρη ματιά & τοποθέτηση, η διαθεσιμότητα για δράση, η συνέπεια, η διαρκής ενημέρωση, η εντιμότητα, η αποστασιοποίηση από τα γεγονότα για να φανούν οι αποχρώσεις, το νέο, το προχώρημα.
Οι Σιτουασιονιστές, οι Μπίτνικς, ο Αρτώ, παράλληλα με τον Στίρνερ, τον Καμί και τα παντοειδή ερεθίσματα που έδωσες σε όσους ανθρώπους συναναστράφηκες & με όποιον τρόπο, ήταν το αντίδωρο για την όποια τυχόν πίεση ή βάρος έδινες παρά τη θέληση σου, με τη χωρίς αναπαμό ιδιαιτερότητα της φυσιολογίας σου.
"Ανήκουμε σε αυτή την κοινωνία στο βαθμό που στεκόμαστε απέναντί της", μοτίβο σου.
Μιας πολιτείας, η οποία είχε δεκαετίες τον εγκλεισμό, την εκτόπιση και την καταστολή ως θεραπεία της ψυχικής υγείας και μετά η επιβίωση να αναζητείται με πενιχρό επίδομα.
Επίλογος, Σαν Πρόλογος
[Ας σε συντροφεύει ο ξεχωριστός σου Καρυωτάκης, μεταφράζοντας επίσης αγαπημένον σου poète maudit στον Πρόλογο της συλλογής του Νηπενθή πριν από 100 χρόνια]
ΣΑΝ ΠΡΟΛΟΓΟΣ
[πεζή μετάφραση του ποιήματος "La voix", από τη συλλογή ΝΗΠΕΝΘΗ]
Ἡ κούνια μου ἀκουμποῦσε στὴ βιβλιοθήκη, Βαβὴλ σκοτεινόν, ὅπου μυθιστόρημα, ἐπιστήμη, μυθολογία, τὰ πάντα, ἡ λατινικὴ τέφρα καὶ ἡ ἑλληνικὴ σκόνη, ἀνακατευόσαντε. Δὲν ἤμουν μεγαλύτερος ἀπὸ ἕνα βιβλίο.
Δυὸ φωνὲς μοῦ μιλοῦσαν. Ἡ πρώτη, ὕπουλη καὶ σταθερή, ἔλεγε: «Ἡ Γῆ εἶναι ἕνα γλύκισμα ὡραῖο· μπορῶ (καὶ ἡ εὐχαρίστησή σου θά ῾ναι τότε χωρὶς τέλος!) νὰ σοῦ δώσω μίαν ὄρεξη παρόμοια μεγάλη». Καὶ ἡ δεύτερη: «Ἔλα! ὤ, ἔλα στὸ ταξίδι τῶν ὀνείρων, πέρα ἀπὸ τὸ δυνατό, πέρα ἀπὸ τὸ γνωρισμένο!».Καὶ ἡ φωνὴ αὐτὴ ἐτραγουδοῦσε ὅπως ὁ ἄνεμος στὶς ἀκρογιαλιές, φάντασμα ποὺ κλαυθμυρίζει καὶ κανεὶς δὲν ξέρει πούθε ἦρθε, ποὺ χαϊδεύει τὸ αὐτὶ κι ὅμως τρομάζει. Σοῦ ἀπάντησα: «Ναί! γλυκιὰ φωνή!».
Ἀπὸ τότε κρατάει αὐτὸ ποὺ μπορεῖ, ἀλίμονο! νὰ εἰπωθεῖ πληγή μου καὶ πεπρωμένο μου. Πίσω ἀπὸ τὶς σκηνοθεσίες τῆς ἀπεράντου ὑπάρξεως, στὸ μελανότερο τῆς ἀβύσσου, βλέπω καθαρὰ κόσμους παράξενους, καί, θῦμα ἐκστατικὸ τῆς ὀξυδέρκειάς μου, σέρνω φίδια ποὺ μοῦ δαγκάνουν τὰ πόδια. Κι ἀπὸ ἐκεῖνο τὸν καιρὸ ἀγαπῶ τόσο τρυφερά, καθὼς οἱ προφῆτες, τὴν ἔρημο καὶ τὴ θάλασσα, γελῶ στὰ πένθη κλαίω στὶς γιορτές, βρίσκω μία γεύση γλυκιὰ στὸ πικρὸ κρασί, νομίζω πολλὲς φορὲς γιὰ ψέματα τὶς ἀλήθειες, καί, μὲ τὰ μάτια στὸν οὐρανό, πέφτω σὲ γκρεμούς.
Ἀλλὰ ἡ Φωνὴ μὲ παρηγορεῖ καὶ λέει: «Κράτησε τὰ ὄνειρά σου· οἱ συνετοὶ δὲν ἔχουν ἔτσι ὡραῖα σὰν τοὺς τρελούς!»
[CHARLES BAUDELAIRE]
Κι εσύ απάντησες: "Ναι, γλυκιά φωνή"
Αναπαύσου Τάσο, "Σιτού"!
