«Η κόλαση των ζωντανών δεν είναι κάτι που θα υπάρξει. Αν υπάρξει μία, είναι αυτή που βρίσκεται ήδη εδώ, η κόλαση που κατοικούμε κάθε μέρα, που φτιάχνουμε με το να ζούμε μαζί. Δύο τρόποι υπάρχουν για να γλιτώσεις από το μαρτύριό της. Ο πρώτος είναι εύκολος σε πολλούς: δέξου την κόλαση και γίνε μέρος της έτσι που να μην την βλέπεις πια. Ο δεύτερος είναι επικίνδυνος και απαιτεί διαρκή επαγρύπνηση και γνώση: ψάξε και μάθε να αναγνωρίζεις: ποιος και τι, στη μέση της κόλασης, δεν είναι κόλαση, κι αυτά κάνε να διαρκέσουν, δώσ’ τους χώρο»
Ιτάλο Καλβίνο, «Οι αόρατες πόλεις»
Θέλουμε να δώσουμε χώρο στην γνώση, την επαγρύπνηση, σε όποιον και οτιδήποτε δεν είναι κόλαση στη μέση της κόλασης που κατοικούμε κάθε μέρα.
Κι έτσι παίρνουμε ένα χώρο από μόνοι μας χωρίς να τον ζητήσουμε από αυτούς που επιβεβλημένα θέλουν να διαχειρίζονται τις ανάγκες, τις επιθυμίες, τη ζωή μας
…από αυτούς που κάθε σκέψη και θέλω μας τα βάζουν στο προκρούστειο κρεβάτι των κρατικών νόμων, της κυρίαρχης ιδεολογίας και της ανυπόφορης αστικής ηθικής
Δεν έχουμε ούτε αρχηγούς ούτε αντιπροσώπους, δεν είμαστε ούτε κομματικά γραφεία ούτε μη κυβερνητική οργάνωση ή μαζικός φορέας
Δεν είμαστε ούτε «ντόπιοι» ούτε «ξένοι», ούτε έλληνες ή μετανάστες, ζούμε στο Αιγάλεω των σερραίων, των πακιστανών, των βλάχων, των αλβανών, των σαρακατσαναίων, των ιρακινών, των κρητικών, των κούρδων, των ηπειρωτών, των ασσυρίων, των ρωσοπόντιων, των αφγανών, των ανθρώπων που γεμίζουν τα σπίτια, τις γειτονιές και τις πλατείες από την Καβάλας μέχρι την Πέτρου Ράλλη κι από την Αγίας Άννης μέχρι την Πλαταιών, των ανθρώπων που δεν έχουν να χωρίσουν τίποτε πέρα από τους ψεύτικούς διαχωρισμούς που δημιουργεί η εξουσία ανάμεσά μας
Απεχθανόμαστε τις έμφυλες διακρίσεις μεταξύ των ανθρώπων όχι γιατί πρεσβεύουμε γενικά κι αόριστα την ισότητα των φύλων αλλά γιατί επιδιώκουμε πολύ συγκεκριμένα την καταστροφή των ρόλων, επιθυμούμε το ξερίζωμα της πατριαρχίας, εναντιωνόμαστε στην χειραγώγηση της σεξουαλικότητας
Δεν έχουμε ούτε χορηγούς ούτε πάτρωνες, λειτουργούμε με την ελεύθερη οικονομική συνεισφορά καλύπτοντας τις συλλογικές μας ανάγκες με τις δικές μας δυνατότητες, αγωνιζόμαστε για την αποδόμηση των εμπορευματικών σχέσεων που δυναστεύουν την καθημερινή ζωή
Πιστεύουμε στην αυθόρμητη κι ανιδιοτελή δημιουργία κι όχι στην «τέχνη» που φτιάχνεται για να πουληθεί, στηρίζουμε την προσωπική και συλλογική έκφραση που βγαίνει στους δρόμους για να δοκιμάσει και να δοκιμαστεί κι όχι στην αργυρώνητη δεξιοτεχνία που μαντρώνεται στις γκαλερί, προωθούμε μια τέχνη που δεν διαχωρίζεται με κανέναν τρόπο από την καθημερινή ζωή
Θεωρούμε αυτονόητο ότι σε αυτόν τον χώρο μπορεί να στεγαστεί κάθε πρόταση για την ανατροπή αυτού του κόσμου χωρίς να χρειάζεται ιδεολογικό διαβατήριο. Κάθε εξεγερμένος ή αμφισβητίας, κάθε αναζητητής ή οδοιπόρος για το πέρασμα σε μιαν ελεύθερη κοινωνία είναι ευπρόσδεκτος. Και αντιθέτως, κάθε κομματική συνταγή ή ιδεολογικός αυταρχισμός είναι ανεπιθύμητα. Ως καταληψίες έχουμε θέσει τα βασικά χαρακτηριστικά του εγχειρήματος ως έναν αδιαπραγμάτευτο τρόπο, έναν καταλυτικό προσανατολισμό για να επιλύονται οι αντιφάσεις και οι συλλογικές αντιθέσεις χωρίς να προσδιορίζονται ή να επιβάλλονται επ’ ουδενί οι κατευθύνσεις και οι αποφάσεις του εγχειρήματος. Έχουμε θέσει το «πώς» κι όχι το «τί».
Αυτό που επιδιώκουμε είναι να φτιαχτεί ένα συλλογικό εργαστήρι
-για την καταστροφή όλων των κοινωνικών σχέσεων που βασίζονται στην αγωγή της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης, στην αγωγή των διακρίσεων και των διαχωρισμών, στην αγωγή της ιεραρχίας και των κοινωνικών αποκλεισμών
-για την πειραματική οικοδόμηση νέων κοινωνικών σχέσεων, ελεύθερων και αυτόνομων, ισότιμων και ανεξάρτητων, ανοιχτών και ανιδιοτελών, αυθεντικών και αλληλέγγυων
Δεν θεωρούμε την κατάληψη νησίδα ελευθερίας, αυτάρκειας και αυτοκατανάλωσης αλλά ανοιχτή πρόταση που ξεκινά από το έδαφος της κατάληψης και διεκδικεί όλον τον κλεμμένο από την εξουσία χωρόχρονο της καθημερινής μας ζωής, επιτίθεται σε ό,τι περιορίζει της ανάγκες και τις επιθυμίες των εκμεταλλευόμενων και καταπιεζόμενων αυτού του κόσμου
Το Αιγάλεω, ένα μητροπολιτικό προάστιο που είναι από καταβολής του ταξικά προσδιορισμένο, θα εισπράξει και αυτό τα ποσοστά που του αναλογούν ως απότοκα της τρέχουσας συστημικής κρίσης. Η λεηλασία που θα ακολουθήσει την χυδαία επίθεση των καπιταλιστικών μηχανισμών θα είναι απάνθρωπη. Η επιλογή μας να καταλάβουμε έναν χώρο είναι η απαρχή μιας σειράς προτάσεων που έχουν σαφώς να κάνουν και με την τρέχουσα δυσμενή κοινωνική συνθήκη και που θα κατατεθούν ανοιχτά στην περιοχή για την αντίσταση, την ανατροπή και την αντιστροφή των συνεπειών αυτής της λεηλασίας. Πρέπει να δρομολογήσουμε τόσο πράξεις συλλογικής άρνησης στην επιβολή των νέων «μέτρων» όσο και κινήσεις κοινωνικής αλληλεγγύης και αλληλοστήριξης στις γειτονιές μας. Θα είναι μια απάντηση στον κοινωνικό κανιβαλισμό που προωθούν οι κυρίαρχοι μηχανισμοί με σημείο αναφοράς την κουλτούρα της εξατομίκευσης και του διάχυτου φόβου.
Θέλουμε να αξιοποιήσουμε την κατάληψη ως ένα απελευθερωμένο έδαφος των συναντήσεων και των συλλογικών πειραματισμών σε αυτές τις κατευθύνσεις. Ψυχή της κατάληψης είναι η ανοιχτή συνέλευση που λειτουργεί με το πνεύμα της αυτοοργάνωσης και της ισοτιμίας, ορίζεται κάθε φορά -είτε τακτικά είτε έκτακτα- σύμφωνα με τις επιλογές των καταληψιών και αποφασίζει όχι μόνο για τα διαχειριστικά ζητήματα αλλά και για τις δράσεις και τις στοχεύσεις του εγχειρήματος. Σκοπεύουμε να κάνουμε την κατάληψη έναν χώρο αυτομόρφωσης για όλο το φάσμα -ει δυνατόν- της γνώσης, έναν χώρο που θα καταλύει την άκριτη σχέση δάσκαλου και μαθητή, ειδήμονα και αδαή και θα αποκαθιστά την διαδικασία της μάθησης στα ανθρώπινα μεγέθη της κριτικής σχέσης και της αδιαπραγμάτευτης αυταξίας των ατόμων. Τόσο η (αντι)πληροφόρηση όσο και η δράση της κατάληψης προς τις στοχεύσεις που έχουν τεθεί έχουν ένα τοπικό βεληνεκές αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είναι διεκδικήσιμες και επιθυμητές οι πολιτικές και κοινωνικές διασυνδέσεις με άλλα αυτοοργανωμένα εγχειρήματα ανά την επικράτεια. Θα είμαστε στους δρόμους του Αιγάλεω αλλά δεν θα λείπουμε απέναντι από εκεί που παίρνονται οι κυριαρχικές αποφάσεις. Θα είμαστε στους δρόμους του Αιγάλεω αλλά δεν θα λείπουμε δίπλα από κάθε συλλογικότητα και άτομο στον δύσκολο αγώνα για την κατάκτηση της προσωπικής και κοινωνικής ελευθερίας.
Μέσα σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς με τις εξουσίες να επιβουλεύονται όπως ποτέ άλλοτε την καθημερινή μας πραγματικότητα…
…Μπορεί να είμαστε θλιμμένοι αλλά δεν χάνουμε το κέφι μας. Μπορεί να είμαστε οργισμένοι αλλά δεν χάνουμε την ψυχραιμία μας. Μπορεί να είμαστε απελπισμένοι αλλά κρατάμε αποστάσεις από την απόγνωση.
Είναι «δυνατοί» αλλά εύθραυστοι
Είμαστε «αδύνατοι» αλλά άθραυστοι
Είμαστε «αδύνατοι» αλλά άθραυστοι
Είμαστε εδώ
Και είμαστε ακόμη στην αρχή
